Τα κείμενα για τις διαδικασίες παρασκευής λαδιού ήταν πολύ σύντομα πριν τη Δυναστεία των Γιουέν (1271 - 1368). Για τα εργαλεία που χρησιμοποιούνταν δεν έχει βρεθεί νωρίτερη καταγραφή. Το Αγροτικό Βιβλίο του Γουάνγκ Τζεν (王祯农书) που εκδόθηκε κατά τη Δυναστεία των Γιουέν, περιγράφει για πρώτη φορά τις λεπτομέρειες για τα εργαλεία και τη διαδικασία παρασκευής λαδιού. Η μέθοδος παρασκευής που περιγράφεται στο βιβλίο παραμένει ακόμα ζωντανή σε ορισμένα μέρη στην επαρχία. Απαιτεί όμως πολύ κόπο και εξαντλεί τους εργάτες.

(Βίντεο από το διαδίκτυο: http://v.youku.com/v_show/id_XNTM3MTU2MzAw.html)

Η Δυναστεία των Μινγκ (1368 - 1644) σημείωσε την τελευταία ακμή της τεχνολογίας της Κίνας. Το Τιεν Γκονγκ Κάι Γου (天工开物, Tiangong Kaiwu), μια τεχνολογική εγκυκλοπαίδεια που εκδόθηκε στα τέλη της περιόδου αυτής, εξήγησε λεπτομερώς και με εικόνες τις τεχνικές και τα εργαλεία παραγωγής του λαδιού εκείνη την εποχή. Σύμφωνα με το βιβλίο, οι Κινέζοι τότε παρασκεύαζαν λάδι από τη σόγια και έτρεφαν χοίρους με τα υπολείμματα της σόγιας, τα οποία χρησιμοποιούνται ακόμα και σήμερα ως μια άριστη κτηνοτροφή πλούσια σε πρωτεΐνες.

Το 17^ο αιώνα, το αράπικο φιστίκι πέρασε από την Αμερική στην Κίνα. Το λάδι του είναι καθαρό και μυρίζει ευχάριστα. Στους Κινέζους άρεσε πολύ και το καλλιέργησαν σε όλες τις παραθαλάσσιες επαρχίες όπου όλοι άρχισαν να καταναλώνουν λάδι αράπικου φιστικιού και το χρησιμοποιούσαν για να ανάβουν καντήλια το βράδυ, σύμφωνα με ένα βιβλίο του 18^ου αιώνα.

Ύστερα από την ήττα της Κίνας στον Α΄ Πολέμο του Οπίου (1840 - 1842), η Κίνα άνοιξε αναγκαστικά στον έξω κόσμο. Οι παραδοσιακοί τρόποι παραγωγής αντικαταστάθηκαν από τη σύγχρονη βιομηχανία της Δύσης. Το 1867, ένα βρετανικό εργοστάσιο παρασκευής λαδιού σόγιας ξεκίνησε να λειτουργεί στην επαρχία Λιαονίνγκ της Κίνας. Η σόγια πιεζόταν από την ατμομηχανή κι όχι από ανθρώπινη ή ζωική δύναμη. Μέχρι τις αρχές του 20^ου αιώνα, η σύγχρονη βιομηχανία του λαδιού είχε διαδοθεί σε όλες τις εμπορικές πόλεις των κινέζικων ακτών.