Ένας αξιωματούχος, στο αρχαίο Νότιο Κράτος των Τσου, έδωσε για βραβείο στους ακολούθους του ένα κανάτι με κρασί, μετά από την τελετή των Ανοιξιάτικων Θυσιών στους προγόνους. Ένας είπε: «Έχουμε μόνο ένα κανάτι με κρασί. Δεν φτάνει για όλους, αλλά φτάνει για να πιει ένας και να χορτάσει. Τι θα λέγατε αν σχεδιάζαμε όλοι ένα φίδι στο χώμα. Όποιος το τελειώσει πρώτος θα πάρει το κρασί».
Όλοι συμφώνησαν με την ιδέα. Πολύ σύντομα ένας τελείωσε το φίδι του. Θα μπορούσε να πιει το κρασί, όταν, βλέποντας τους άλλους ακόμη να σχεδιάζουν είπε αυτάρεσκα: «Είστε αργοί. Δέστε! Εγώ έχω χρόνο να βάλω και πόδια στο φίδι μου». Αλλά πριν τελειώσει με τα πόδια, ένας άλλος τελείωσε το φίδι του και του άρπαξε το κανάτι λέγοντας: «Κανείς δεν έχει ξαναδεί φίδι με πόδια. Το φίδι σου δεν είναι φίδι. Το κρασί είναι δικό μου τώρα», και ήπιε το κρασί. Αυτός που ήθελε να βάλει πόδια στο φίδι έχασε το κρασί που θα έπινε αν δεν ήταν ανόητος.
Ο μύθος λέει στους ανθρώπους ότι το να κάνεις κάτι με υπερβολή είναι τόσο κακό όσο και το να μην το κάνεις καθόλου. Ο άνθρωπος πρέπει να έχει συγκεκριμένες ιδέες και στόχους και να τα επιδιώκει συστηματικά, χωρίς να παρασύρεται από μικροεπιτυχίες.
[ 
