Λίγο μετά το χωρισμό του ουρανού από τη γη, άρχισε να ζει στα δάση μια φυλή γιγάντων. Ο αρχηγός τους, ο Κουά Φου, φορούσε δυο χρυσά φίδια στα αυτιά του και στα χέρια του. Ήταν γενναίος και εργατικός και ζούσε ζωή ελεύθερη και ευτυχισμένη.
Μια χρονιά όμως, ο καιρός ήταν εξαιρετικά ζεστός. Έτσι στέγνωσαν τα ποτάμια και πολλά δέντρα ξεράθηκαν. Ο ένας μετά τον άλλον οι άνθρωποι της φυλής του Κουά Φου πέθαναν από αφυδάτωση. Η καρδιά του Κουά Φου σφιγγόταν από τη θλίψη. Είπε στους ανθρώπους του ότι θα πήγαινε να κυνηγήσει τον ήλιο και να τον θέσει στην κυριαρχία του ανθρώπου, ότι κι αν γινόταν. Έτσι άρχισε να κυνηγάει τον ήλιο, παρά το γεγονός ότι οι άνθρωποι δεν τον ενθάρρυναν.
Πρώτα άρχισε να τρέχει προς το μέρος του ήλιου. Έτρεχε σαν τον άνεμο, αλλά σύντομα διαπίστωσε ότι και ο ήλιος ήταν το ίδιο γρήγορος. Έτρεχε πολλές μέρες αλλά ο ήλιος ήταν πάντα πιο μακριά του. Όταν σταμάτησε για να αδειάσει τα χώματα από τα παπούτσια του, σχηματίστηκε ένα μικρό βουνό από χώματα. Τελικά μια μέρα έπιασε τον ήλιο, πριν αυτός δύσει. Προσπάθησε να τον κρατήσει στα χέρια του, αλλά ήταν τόσο καυτός που αναγκάστηκε να τον αφήσει. Τότε ένιωσε τέτοια δίψα που έτρεξε στον Κίτρινο Ποταμό και τον ήπιε όλο• κι όμως, διψούσε ακόμη. Γι' αυτό έτρεξε δυτικά και ήπιε και τον Ποταμό Γουέι. Ακόμα διψασμένος άρχισε να τρέχει βόρεια, προς μια τεράστια λίμνη, αλλά δεν έφτανε ποτέ. Καθ' οδόν πέθανε από τη δίψα.
Ο θάνατός του έφερε μεγάλη θλίψη στο λαό του. Με τις τελευταίες δυνάμεις που του είχαν απομείνει, είχε πετάξει το μπλε μπαστούνι του προς τα δυτικά. Το μπαστούνι αργότερα έγινε ένα τεράστιο δάσος από ροδακινιές• σήμερα, οι ταξιδιώτες μπορούν να ανακουφίσουν τη δίψα τους με τα νόστιμα ροδάκινα.
Η ιστορία του Κουά Φου αντικατοπτρίζει την προσπάθεια των αρχαίων Κινέζων να ξεπεράσουν την ξηρασία. Ο Κουά Φου πέθανε αλλά η επιμονή του έμεινε χαραγμένη στην καρδιά των ανθρώπων. Ακόμη και σήμερα υπάρχουν βουνά με το όνομα Κουά Φου, σε ανάμνηση του αγώνα που έκανε ο ήρωας προκειμένου να επιβιώσει.
[ 
]
