Από την αρχή του χρόνου, η γη και ο ουρανός ήταν ένα οργανικό ολόκληρο. Μέσα σε αυτό, ο ήλιος ήταν ζεστός και σκοτεινός. Ένας μεγάλος ήρωας, ο Παν Γκου, ζούσε μέσα του για 18,000 χρόνια μέχρι την ημέρα που ξύπνησε. Ένιωσε άβολα, έκανε ζέστη και ήταν θυμωμένος. Στενά περιορισμένος από το ζεστό και σκούρο τσόφλι, με δυσκολία μπορούσε να τεντώσει το σώμα του. Είχε ένα τσεκούρι μαζί του από την στιγμή που γεννήθηκε, με το οποίο τσεκούριασε το τσόφλι όσο μπορούσε. Το φως και η διαύγεια άρχισαν να πλέουν προς τα πάνω, δημιουργώντας τον ουρανό. Όλα τα σκοτεινά και βαριά πράγματα βούλιαξαν προς τα κάτω και τελικά έγιναν η γη, στην οποία περπατάμε.
Ανησυχώντας πως η γη και ο ουρανός θα ξαναενώνονταν, ο Παν Γκου στήριξε τον ουρανό με το κεφάλι του και πάτησε στην γη με τα δυνατά του πόδια. Το σώμα του άρχισε να μεγαλώνει. Καθημερινά ψήλωνε 11 ίντσες και ο ουρανός γινόταν 11 ίντσες ψηλότερος, αναγκάζοντας την γη να απομακρύνεται αναλόγως. Μετά το πέρασμα άλλων 18,000 χρόνων, ο Παν Γκου είχε γίνει ένας γίγαντας του οποίου το σώμα είχε μήκος 90,000 λι, δηλαδή περίπου 45,000 χμ. Πέρασαν και άλλα χιλιάδες χρόνια ώσπου ο ουρανός και η γη τελικά σταθεροποιήθηκαν. Ο θεόρατος ήρωας ανακουφίστηκε τελικά και έπεσε στην γη, αφού είχε εξαντλήσει τις δυνάμεις του.
Λίγο πριν πεθάνει, το αριστερό του μάτι έγινε ο ήλιος και το δεξιό του μάτι η σελήνη. Η τελευταία του αναπνοή έγινε ο αέρας και τα σύννεφα. Η τελευταία του έκφραση έγινε βροντή, τα μαλλιά και μουστάκι λαμπρά αστέρια, τα χέρια και τα πόδια βουνά. Ποτάμια και λίμνες δημιουργήθηκαν από το αίμα που κύλησε από το σώμα του και η εύφορη γη από τους μυς του. Τα δόντια και τα κόκκαλά του έγιναν θησαυροί, χρυσάφι, ασήμι, χαλκός και άλλα. Ο ιδρώτας του έγινε η πρωινή δροσιά. Έτσι δημιουργήθηκε ο κόσμος που βλέπουμε σήμερα.
[ 
