Μετά την επίσκεψη στο Σονγκ Ζαν Λιν Σι, συνεχίσαμε το ταξίδι μας για να πάμε στο πάρκο του Εθνικού Δρυμού Που Ντα Τσουό, το οποίο πρόκειται για το πρώτο εθνικό πάρκο στην ηπειρωτική Κίνα.

Με έκταση 300 τετραγωνικών χιλιόμετρων, το πάρκο αυτό διαθέτει δύο λίμνες που ονομάζονται αντίστοιχα Που Ντα Τσουό και Σου Ντου Χου από τις οποίες πήρε το όνομά του. Σύμφωνα με την περιγραφή ενός μοναχού στο βιβλίο του, υπάρχει ένας παράδεισος στα βουνά των δασών όπου υπάρχει μια γαλήνια λίμνη που λέγεται Που Ντα Τσουό, με ένα όμορφο λιβάδι τριγύρω της ενώ στο κέντρο της υπάρχει ένα νησί σαν το μάτι της λίμνης.

Το Που Ντα Τσουό βρίσκεται στο σημείο όπου ενώνονται τρεις ποταμοί. Ο Τζιν Σα Τσιάνγκ, ο Λαν Τσανγκ Τσιάνγκ και ο Νου Τσιάνγκ. Είναι σε υψόμετρο από τα 3500 ως τα 4159 μέτρα και έχει διάφορα γεωλογικά χαρακτηριστικά. Το μονοπάτι που το διασχίζει έχει κατασκευαστεί από ξύλο και είναι μόνο για πεζούς. Στη διαδρομή μπορέσαμε να περπατήσουμε γύρω από την όμορφη λίμνη και τα ήσυχα βουνά. Δεν επιτρέπεται να περπατάει κανείς στο λιβάδι ή μέσα στο δάσος για την προστασία της φύσης.

Τα ζώα, όπως άλογα και βουβάλια βοσκούν άνετα στο λιβάδι και είναι τέλεια για φωτογράφηση. Επίσης στο δρόμο για το βουνό, συναντήσαμε και μερικά χαριτωμένα σκιουράκια, τα οποία δεν φοβούνταν τους ανθρώπους καθόλου, και ο ξεναγός είπε ότι περίμεναν να τους δώσουν καρπούς οι επισκέπτες.

Περπατήσαμε για περίπου 4 ώρες μέχρι την έξοδο του πάρκου. Ξεκουραστήκαμε σε ένα κιόσκι, και είδαμε να κινούνται αργά πάνω στη γη οι αχτίδες του ήλιου που διαπερνούσαν τα σύννεφα. Ήμασταν κουρασμένοι αλλά και χαρούμενοι γιατί απολαύσαμε όμορφη φύση, υπέροχο καιρό, και καθαρό αέρα, τα οποία είναι σπάνια σε πόλεις όπως το Πεκίνο και η Σαγκάη.

Έτσι κλείσαμε το ταξίδι μας στη Σανγκριλά. Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο στην Σανγκριλά, είναι η κοντινή σχέση μεταξύ των ανθρώπων και της φύσης εκεί, και η ευγνωμοσύνη των κατοίκων για όσα κερδίζουν από τον κόσμο.