Στο παλαιότερο άρθρο μας, μιλήσαμε για το ταξίδι μέλιτος που έκανα στην Σανγκριλά, στο οποίο επισκεφτήκαμε μια θιβετιανή οικογένεια, τα ερείπια της αρχαίας πόλης Ντουκεζόνγκ και την Πλατεία Φεγγαρόφωτου. Σήμερα θα συνεχίσουμε το ταξίδι πηγαίνοντας στο θιβετιανό μοναστήρι ''Σονγκ Ζαν Λιν Σι'', και στον πανέμορφο Εθνικό Δρυμό ''Που Ντα Τσουό''.

Το "Σονγκ Ζαν Λιν Σι" βρίσκεται στα βόρεια της κομητείας Σανγκριλά και είναι το μεγαλύτερο μοναστήρι Θιβετιανού Βουδισμού στην επαρχία Γιουνάν. Χτίστηκε σε μια πλαγιά του βουνού το 1681 κατά την δυναστεία Τσινγκ. Χαρακτηρίζεται από θιβετιανά στοιχεία και θεωρείται ως το «Μουσείο του Θιβετιανού Πολιτισμού».

Πήγαμε εκεί με ένα λεωφορείο κάνοντας μισή ώρα να φτάσουμε από το κέντρο της κομητείας. Από μακριά φαίνεται μια κυκλική περιοχή σπιτιών με κόκκινες σκεπές και λευκούς τοίχους. Τα δύο κύρια μοναστήρια βρίσκονται στο κέντρο πιο ψηλά, όπου οι μοναχοί κάνουν προσευχές και μελετούν τις βουδιστικές γραφές. Τα διπλανά κτίρια αποτελούν τις κατοικίες των μοναχών που χωρίζονται σε οχτώ διαφορετικά Κανγκ Σεν, δηλαδή τις ομάδες των μοναχών στη θιβετιανή γλώσσα σύμφωνα με την περιοχή απ'όπου προέρχεται ο καθένας.

Από τους πρόποδες του βουνού μέχρι τα κύρια μοναστήρια υπάρχει ένας μακρύς δρόμος από σκαλιά. Αρχίσαμε να περπατούμε μαζί με άλλους επισκέπτες και χρειάστηκε να σταματήσουμε μερικές φορές λόγω δυσφορίας εξαιτίας του υψηλού υψομέτρου.

 Στην πόρτα του κάθε μοναστηριού υπάρχει ένα μεγάλο ύφασμα όπου είναι ζωγραφισμένα ιερά ελάφια και ιεροί τροχοί του βουδισμού, που συμβολίζουν την αιωνιότητα και την αυθεντία του Βουδισμού.

Ψηλά στον ουρανό πετούσαν πολλά μαύρα κοράκια, και ο ξεναγός μας εξήγησε ότι το πουλί αυτό στον θιβετιανό πολιτισμό είναι ένα σύμβολο καλής τύχης, κάτι εντελώς διαφορετικό για την άποψη που υπάρχει για τα κοράκια σε άλλες περιοχές.

Η αίτια, σύμφωνα με τον ξεναγό, σχετίζεται με τα πέντε είδη νεκρώσιμης τελετής στο θιβετιανό πολιτισμό. Οι θιβετιανοί πιστεύουν ότι τα πουλιά που ζουν στον ουρανό και όλα τα είδη ζώων που βρίσκονται στο νερό είναι ιερά και γι'αυτό είναι ένδειξη σεβασμού να τους προσφέρει κανείς το σώμα του μετά το θάνατό του. Υπάρχουν πέντε είδη νεκρώσιμης τελετής στο θιβετιανό πολιτισμό τα οποία είναι: πρώτον, η τελετή του πύργου που είναι η ευγενέστερη, στην οποία το σώμα ενός διαπρεπούς μοναχού ή ενός τούλκου - που όπως είπαμε το πρώτο πόντκαστ, είναι ο όρος για ένα βουδιστή λάμα σε μετενσάρκωση - τοποθετείται σε ένα πυργίσκο με ένα ειδικό τρόπο διατήρησης. Δεύτερον, η τελετή της φωτιάς για ένα απλό μοναχό. Έπειτα, η τελετή του ουρανού, είναι για τους ανθρώπους που είχαν μεγάλη σημασία εν ζωή ή έδωσαν μεγάλες συνεισφορές για το μοναστήρι, στην οποία το σώμα με ειδικό χειρισμό παραδίδεται στα όρνεα στη κορυφή του βουνού. Τέταρτον, η κηδεία του νερού είναι για τους απλούς ανθρώπους, και το σώμα του νεκρού με ειδικό χειρισμό προσφέρεται στα ψάρια του ποταμού. Πέμπτον, η τελετή της γης είναι μόνο για τους κακούργους ή τους αρρώστους από πανούκλα, στην οποία το σώμα απλώς θάβεται κάπου.

Μέσα στο μοναστήρι, έχουν τοποθετηθεί αγάλματα ιερέων του Βουδισμού κατά μήκος των τεσσάρων τοίχων στους οποίους υπάρχουν ζωγραφισμένες σημαντικές μορφές και ιστορίες του θιβετιανού βουδισμού. Αποφάσισα να ψάξω για κάποια σχετικά βιβλία του πολιτισμού και θρησκείας γιατί ήταν πολύ κρίμα ότι ήξερα πολύ λίγα από αυτά που εικονίζονταν στις θαυμάσιες ζωγραφιές μπροστά μου. Για παράδειγμα, εκτός από τις συνηθισμένες ευγενικές μορφές του Βούδα που βλέπουμε παντού, είδαμε και άλλες απεικονίσεις του, με κόκκινο και μπλε δέρμα και πολλά χέρια, στις οποίες τιμωρεί τους ανθρώπους. Μετά από έρευνα, έμαθα ότι ονομάζεται Φεν Νου Τζουν δηλαδή θεός του θυμού στα Κινέζικα, και είναι ένα είδος φοβερού θεού που κατατροπώνει τα κακά πνεύματα στον θιβετιανό Βουδισμό.