Κατά την επταετή κυριαρχία του Χαν Γκαοτσού (Λίου Μπανγκ), το κεντρικό βασίλειο ήταν σημαντικά ενισχυμένο και υιοθετήθηκε η Πολιτική: «Ανάκαμψη και Πολλαπλασιασμός». Αφότου διαδέχθηκε τον Χούι, η αυτοκράτειρα του Χαν Γκαοτσού απέκτησε περισσότερες εξουσίες, και ήταν μια από τις λίγες γυναίκες που κυβέρνησαν, στην ιστορία της Κίνας. Ο Γουέν ανέβηκε στο θρόνο το 184 π.Χ. και τον ακολούθησε ο γιος του. Ο Τζινγκ, πάντα προσηλωμένος στην πολιτική «Ανάκαμψη και Πολλαπλασιασμός», μείωσε τη φορολογία και προώθησε τα οικονομικά της αυτοκρατορίας (εποχή γνωστή ως ο Διαφωτισμός των Γουέν/Τζινγκ).
Στη διάρκεια της περιόδου Γουέν/Τζινγκ, οι Χαν έγιναν πιο ισχυροί. Ο Γου ανέβηκε στο θρόνο το 141 π.Χ., διεύρυνε την επικράτεια της αυτοκρατορίας και διατήρησε την ευημερία στην οικονομία και τον πολιτισμό, εκδιώκοντας τους Χουν έξω από την περιοχή του Χετάο, με τη βοήθεια των αγαπημένων του στρατηγών – Γουέιτζινγκ και Χουοτσουμπίνγκ. Η αυτοκρατορία των Δυτικών Χαν κατάφερε να φτάσει στο ζενίθ της επί της βασιλείας του Τζάο.
Ωστόσο, οι περιφερειακές δυνάμεις δεν είχαν σκοπό να ησυχάσουν. Ατυχώς, ο ηγεμόνας των Δυτικών Χαν εκδιώχθηκε από το θρόνο το 8 μ.Χ., και είδε το φως η βραχύβια αυτοκρατορία των Σιν.