Σε ηλικία 44 χρόνων, το σπίτι του καταστράφηκε από πυρκαΐά, εμπειρία για την οποία έγραψε: «χωρίς φαί το καλοκαίρι, χωρίς σκέπασμα το χειμώνα». Παρόλαυτα, συνέχιζε να ζει ευτυχισμένος και ικανοποιημένος. Άρχισε να γράφει ποιήματα που εξειδανίκευαν τη ζωή στην ύπαιθρο, η οποία αποτέλεσε σταδιακά κεντρικό θέμα στην ποίησή του καθώς του χρησίμευε και ως μέσο απόδρασης από την πραγματικότητα.
Στα χρυσά του χρόνια, ο Τάο Γιουάν Μινγκ ήταν τόσο φτωχός, που χρειαζόνταν να ζητιανεύει για να επιβιώσει, παρά τις προσφορές για επιστροφή του στην αυτοκρατορική αυλή. Προς το τέλος της ζωής του τελείωσε το περίφημο έργο του «Ιστορία της Κοιλάδας του Άνθους της Ροδακινιάς». Σ'αυτό επινόησε μια ουτοπία και αφηγήθηκε την ιστορία ενός ψαρά που βρέθηκε τυχαία στο Ξαναντού. Ο ψαράς ανακάλυψε ότι οι χωρικοί του Ξαναντού ήταν απόγονοι ενός ερημίτη που εγκαταστάθηκε εκεί προσπαθώντας να ξεφύγει από τον πόλεμο. Έμαθε επίσης ότι οι χωρικοί δεν είχαν φύγει ποτέ έξω από το Ξαναντού και δεν γνώριζαν τίποτα για τον υπόλοιπο κόσμο. Η ιστορία των αφελών και ειρηνικών χωρικών έγινε τελικά πολύ δημοφιλής στον κόσμο που ζούσε στις τότε ταραγμένες εποχές.
Παρότι τα έργα του δεν ξεπερνούν τις μερικές δεκάδες, ο Τάο Γιουάν Μινγκ κατέχει υψηλή θέση στην ιστορία της λογοτεχνίας της Κίνας. Πολλοί συγγραφείς της εποχής του προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν διανθισμένη γλώσσα στα ποιήματά τους, αλλά μόνο ο Τάο Γιουάν Μινγκ κατάφερε να δημιουργήσει την παράδοση της ειδυλλιακής ποίησης. Τα ποιήματά του είναι τόσο πληθωρικά όσο και απλοϊκά, σύμφωνα με την κινέζικη παράδοση. Η γλώσσα του είναι απλή και στρωτή κάνοντας τα ποιήματά του να αποτελούν την επιτομή της απλότητας.
[ 
]
