Ο Μένκιος αποτελεί έναν ακόμα μεγάλο εκπρόσωπο του Κομφουκιανισμού. Γεννημένος μερικές εκατοντάδες χρόνια μετά τον Κομφούκιο, στο κράτος των Τζόου στην σημερινή επαρχία Σάντονγκ, ο Μένκιος θεωρείται ο δεύτερος μεγαλύτερος Κομφουκιανιστής φιλόσοφος, ή ο «Δεύτερος Σοφός» όπως ονομάζεται.
Ο Μένκιος συνέχισε τα ηθικά διδάγματα του Κομφούκιου, δίνοντας έμφαση στην έμφυτη καλοσύνη της ανθρώπινης φύσης. Πίστευε όμως, ότι η αρχική ανθρώπινη καλοσύνη μπορεί να διαφθαρεί μέσα από τις καταστρεπτικές προσπάθειες του ίδιου του ατόμου ή μέσω της επαφής με κακό περιβάλλον. Έτσι, το πρόβλημα της ηθικής καλλιέργειας έγκειται στη διατήρηση ή, έστω, την επαναφορά της καλοσύνης, που αποτελεί φυσικό το δικαίωμα του καθενός.
Ανέπτυξε τον Κομφουκιανισμό περεταίρω, τονίζοντας τον ανθρωπισμό ή καλοσύνη, τη δικαιοσύνη, την ευπρέπεια και τη γνώση σαν τα τέσσερα βασικά συστατικά του ηθικού κώδικα. Εκ των τεσσάρων, υπογράμμισε ιδιαίτερα την έννοια της καλοσύνης, καθώς πίστευε ότι, αν κάθε μέλος του κοινωνικού συνόλου συμπεριφερόταν με καλοσύνη στους διπλανούς του, η τάξη και η σταθερότητα της κοινωνίας θα ήταν εγγυημένη.
Σε ότι αφορά την πολιτική σκέψη, ο Μένκιος ήταν αντίθετος με την άσκηση εξουσίας μέσω βίας και τυραννίας αλλά υποστήριζε την μοναρχία. Συνηγορούσε με ένα ιεραρχικό σύστημα, υποστηρίζοντας ότι οι άνθρωποι πρέπει να υπακούν τους ηγέτες τους με τον ίδιο τρόπο που υπακούν τους γονείς τους. Παράλληλα όμως, πίστευε πως οι ηγέτες πρέπει να επιδεικνύουν καλοσύνη στο λαό τους.
Κάποιος φορές θεωρούνταν ως ένας από τους πρώτους υποστηρικτές της δημοκρατίας διότι ανέπτυξε την ιδέα της λαϊκής κυριαρχίας μέσα στο κράτος. Σύμφωνα με την ιεραρχία του, πρώτος σε σημαντικότητα ερχόταν ο λαός, ενώ οι ηγέτες ήταν τελευταίοι αφού η εξουσία τους είχε ως αποκλειστικό σκοπό την εγγύηση της ειρήνης και της άνεσης του λαού.
Έχοντας αναπτύξει τις ιδέες του και έχοντας ζήσει σε καιρούς ρήξεων και πολιτικού κατακερματισμού, ο Μένκιος ταξίδεψε στα δίαφορα κράτη της Κίνας, σε μια προσπάθεια να επηρεάσει τους ηγέτες τους. Οι προσπάθειές του όμως απέβησαν άκαρπες, παρόλο που η σκέψεις του επηρέασαν σημαντικά την πολιτική, πολιτιστική και ηθική σκέψη των μετέπειτα κοινωνιών. Έτσι, αποσύρθηκε από τη δημόσια ζωή και πέρασε τα τελευταία του χρόνια δουλεύοντας με τους μαθητές του πάνω στα αρχεία των ταξιδιών του και τις διδασκαλίες του σε μορφή διαλόγου, οι οποίες επιμελήθηκαν και τακτοποιήθκαν στο «Μένγκ-Τζι» ή Βιβλίο του Μένκιου. Το βιβλίο αυτό αποτέλεσε αργότερα ένα από τα Τέσσερα Βιβλία του Κομφουκιανισμού.
[ 
]
