Στην Κίνα, πριν από τη δεκαετία του '80, η ιδέα της αγοράς σπιτιού ή άλλης ακίνητης περιουσίας ήταν σχετικά άγνωστη για τους απλούς Κινέζους. Εκείνο τον καιρό, με το σύστημα διανομής εστίας, ο κόσμος ζούσε σε σπίτια που του παρείχαν οι μονάδες στις οποίες εργάζονταν και για τα οποία είτε δεν πλήρωναν νοίκι είτε πλήρωναν πολύ χαμηλό νοίκι. Σαφώς, το σπίτι δεν ανήκε στους ανθρώπους που μέναν σε αυτό. Μετά τη δεκαετία του '90, η Κίνα σταμάτησε αυτό το σύστημα διανομής εστίας κι έτσι ξεκίνησε η εμπορευματοποίηση της αγοράς ακινήτων. Σήμερα, η αγορά οικείας είναι από τις βασικές έγνοιες του κόσμου. Για τους νέους είναι σχεδόν απαραίτητο να έχουν δική τους στέγη πριν παντρευτούν. Βέβαια, για αυτές τις οικογένειες που η οικονομική τους κατάσταση δεν είναι ιδανική, η αγορά ακινήτου μπορεί να τους κοστίσει τα πάντα και να τους αφήσει με πολλά χρέη. Ακόμα κι έτσι όμως, ο κόσμος προτιμάει να αγοράζει σπίτια, αφού- μακροπρόθεσμα- η αγορά σπιτιού είναι πιο πρακτική από την ενοικίαση.