Ασλανίδου Ειρήνη

Το πρωί της 11ης Απριλίου ξεκίνησε με μία βόλτα από το Μουσείο Λουόγιανγκ. Έκανε ψύχρα και η ημέρα ήταν ότι έπρεπε για εσωτερικούς χώρους, και ειδικά για έναν χώρο όπως το μουσείο της αρχαίας αυτής πόλης. Μπορέσαμε να απολαύσουμε εκθέματα από την παλαιολιθική εποχή μέχρι τον τελευταίο αιώνα. Φυσικά δεν έλλειπαν αντικείμενα σχετιζόμενα με τον βουδισμό, καθώς η Λουόγιανγκ είναι το πρώτο μέρος στην Κίνα που υποδέχτηκε την θρησκεία αυτή. Επίσης, μπορεί κανείς να δει κεραμικά που επιβεβαιώνουν τον ρόλο της πόλης στον Δρόμο του Μεταξιού.

Εσωτερική άποψη της Ντινγκντινγκμέν, στην Λουόγιανγκ της επαρχίας Χέναν, στις 11 Απριλίου 2016. [Φωτογραφία: Ασλανίδου Ειρήνη/greek.cri.cn]

Ακολούθησε η επίσκεψη στην τοποθεσία όπου είχαμε παρακολουθήσει το προηγούμενο βράδυ το σόου για το Φεστιβάλ Παιώνιας, την Πύλη Ντινγκντίνγκ (Ντινγκντινγκμέν). Η πύλη αυτή είναι εξέχουσας σημασίας καθώς αποτελεί την νότια πύλη του αρχαίου κομματιού της πόλης Λουόγιανγκ κατά τις δυναστείες Σούι και Τανγκ. Αυτό που την κάνει πιο σημαντική όμως, είναι το γεγονός ότι είναι η πύλη που έχει χρησιμοποιηθεί για το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα σε σύγκριση με τις άλλες όλων των πρωτευουσών της κινεζικής ιστορίας.

Λίτζινγκμεν, στην Λουόγιανγκ της επαρχίας Χέναν, στις 11 Απριλίου 2016. [Φωτογραφία: Ασλανίδου Ειρήνη/greek.cri.cn]

Αφότου αφήσαμε την Ντινγντινγκμέν πίσω μας, φτάσαμε στην Λίτζινγμεν. Θα αναρωτηθείτε κι άλλη «μεν»; Ναι, μόνο που αυτή η πύλη μας οδήγησε σε έναν δρόμο πολυσύχναστο, περπατώντας στο πλακόστρωτο μπόρεσα να ακούσω τον χτύπο της καρδιάς της πόλης και των ανθρώπων. Οι πωλητές όλοι έξω με τα αγαθά τους προς επίδειξη για τους περαστικούς, χρώματα γέμιζαν την κάθε ματιά, γλυκίσματα να φτιάχνονται έξω στο δρόμο και ροφήματα, ρούχα και κάθε λογής αντικείμενο με βασικό συστατικό και θέμα φυσικά ένα και μόνο λουλούδι, την παιώνια. Ο επισκέπτης μονομιάς νοιώθει ότι οι άνθρωποι εδώ, μέσα στην απλότητά τους, εκτιμούν και εκμεταλλεύονται αυτό που η ιστορία τους έχει δώσει απλόχερα. Είναι φιλικοί και περίεργοι, θέλουν να μάθουν από που είσαι. Πάντα μου δίνουν την εντύπωση ότι και να μην ξέρουν το μέρος που τους λες, μαθαίνοντάς το, τους δίνεις τροφή για ιστορίες. Για τις δικιές τους ιστορίες, που θα συζητούν με τους φίλους τους γύρω από μία τάβλα παίζοντας σιάνγκτσι (κινεζικό σκάκι) σε μια άκρη ενός σοκακιού, κάτω από τη δροσιά ενός δέντρου το καλοκαίρι. Όσο για τις γλυκές λιχουδιές, το κέικ παιώνιας είναι το αγαπημένο μου, γλυκό και λουλουδάτο όπως περιμένει κανείς, κάτι αντίστοιχο με τη γεύση τριαντάφυλλου για εμάς στην Ελλάδα.

Μουσείο Αμαξών και Αλόγων των Ανατολικών Τζόου, στην Λουόγιανγκ της επαρχίας Χέναν, στις 11 Απριλίου 2016. [Φωτογραφία: Ασλανίδου Ειρήνη/greek.cri.cn]

Μετά το μεσημεριανό μας, ήταν η ώρα για ακόμα ένα μουσείο. Αλλά αυτή τη φορά το κεντρικό θέμα των εκθεμάτων ήταν τα απομεινάρια αλόγων με τα κουφάρια των αρμάτων που έσερναν κάποτε, κατά την Δυναστεία των Ανατολικών Τζόου (770 π.Χ – 256 π.Χ). Η περιοχή ανακαλύφθηκε τυχαία και αποτέλεσε τοποθεσία ταφικών θυσιών για τους αυτοκράτορες της δυναστείας αυτής. Οι αυτοκράτορες είχαν έξι άλογα στην άμαξά τους, οι αριστοκράτες πέντε, οι υπουργοί τέσσερα, οι μορφωμένοι ανώτεροι γραφειοκράτες τρία, οι μορφωμένοι αξιωματούχοι 2 και οι απλοί άνθρωποι μονάχα ένα.

Τιεντάνγκ, στην Λουόγιανγκ της επαρχίας Χέναν, στις 11 Απριλίου 2016. [Φωτογραφία: Ασλανίδου Ειρήνη/greek.cri.cn]

Τελικός προορισμός ήταν το λεγόμενο Τιεντάνγκ Μίνγκτανγκ (TiantangMingtang). Πρώτα κατευθυνθήκαμε προς το Τιέντανγκ, το οποίο είναι μια παγόδα πέντε ορόφων και στον τελευταίο όροφο τοποθετήθηκε ένας τεράστιος χρυσός Βούδας, όπου οι επισκέπτες μπορούν να προσευχηθούν. Το συγκεκριμένο κτίσμα κατασκευάστηκε κατά την δυναστεία Τανγκ και είναι το ψηλότερο έχοντας ξύλινο σκελετό. Πριν από αυτό όμως, το Μίνγκτανγκ είχε ήδη κατασκευαστεί έχοντας τρεις ορόφους. Στεκούμενη μέσα στην αίθουσα του πρώτου ορόφου (πρώτος όροφος είναι το ισόγειο για εμάς), ακριβώς κάτω από τον πολυέλαιο με τον χρυσαφένιο φοίνικα να πετάει κάνοντας κύκλους πάνω από το κεφάλι μου, μπόρεσα να ακούσω την ηχώ της φωνής μου! Και τι το κάνει τόσο ξεχωριστό; Την ηχώ την άκουσα μόνο εγώ και κανένας άλλος δίπλα μου!

Μίνγκτανγκ, στην Λουόγιανγκ της επαρχίας Χέναν, στις 11 Απριλίου 2016. [Φωτογραφία: Ασλανίδου Ειρήνη/greek.cri.cn]

Η μέρα τελείωσε με ένα πλούσιο δείπνο, δοκιμάζοντας τοπικά πιάτα με εντυπωσιακή διακόσμηση και πάνω απ' όλα, με αυτοκρατορική πινελιά. Οι οικοδεσπότες μας φρόντισαν να αποκτήσουμε την πιο ολοκληρωμένη και γεμάτη γεύση της πόλης και της ιστορίας της, που θα μπορούσαμε να φανταστούμε. Αξέχαστη θα μου μείνει η στιγμή που οι υπηρέτες της αυτοκράτειρας Γου Ζετιέν άνοιξαν τις πόρτες του δωματίου που δειπνούσαμε, για να αναγγείλουν την έλευση της εξοχότητάς της. Και ξαφνικά, να την... Η Γου Ζετιέν μας καλωσορίζει με μια γουλιά μπάιτζιοου, για να μας αποχαιρετίσει με τον αέρα μιας γυναίκας που θέλησε να μείνει στην ιστορία για πάντα.