Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία, κατά τους πρώτους 11 μήνες του 2012, οι πωλήσεις εισιτηρίων ταινιών στην Κίνα έφτασαν τα 14,3 δισεκατομμύρια γιουάν, ξεπερνώντας για τρία συνεχή έτη τα 10 δις γιουάν. Η Κίνα έχει γίνει η αγορά που έχει μια τεράστια επίδραση στην παγκόσμια κινηματογραφική παραγωγή, γεγονός που έχει οδηγήσει όλο και περισσότερους ξένους να προσπαθήσουν να καταλάβουν την Κίνα και την κινεζική παραγωγή ταινιών. Ως εκ τούτου, η Κινηματογραφική Ακαδημία του Πεκίνου, ένα διεθνές ινστιτούτο εκπαίδευσης σχετικής με ταινίες, έχει προσελκύσει φοιτητές από όλο τον κόσμο.

Ο 25χρονος Hugo από την Αγγλία είναι ένας από αυτούς τους φοιτητές. Μετά την αποφοίτηση, βρήκε μια δουλειά σε ένα τηλεοπτικό σταθμό στη Βρετανία ως σκηνοθέτης και ζούσε άνετα και με σταθερό εισόδημα. Αποφάσισε να έρθει στην Κίνα λόγω της επιθυμίας του να δοκιμάσει μια εντελώς διαφορετική εμπειρία, αλλά δεν περίμενε να παραμείνει στην Κίνα για δυόμισι χρόνια.

«Αποφάσισα να μάθω μια νέα γλώσσα. Σκέφτηκα ότι η Κίνα έχει το μεγαλύτερο πληθυσμό στον κόσμο, επομένως, η γλώσσα της χώρα θα γίνει δημοφιλής. Έτσι πήρα μαθήματα κινεζικών και μετά από ένα έτος γυρισμάτων ταινιών, αποφάσισα να ξεκουραστώ και να έρθω στην Κίνα για ταξίδι και για να τσεκάρω το επίπεδο των κινεζικών μου. Οι Πεκινέζοι έχουν την πιο πρότυπη προφορά και η Κινηματογραφική Ακαδημία του Πεκίνου προσφέρει την καλύτερη εκπαίδευση όσον αφορά την παραγωγή ταινιών. Έτσι έφτασα εδώ.»

Πριν από αυτό, ο Hugo ποτέ δεν είχε ζήσει μόνος του σε μια ξένη χώρα για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Στη Βρετανία, ως σκηνοθέτης και συντάκτης, είχε μια ομάδα εργασίας με προσωπικό και σαφή καταμερισμό εργασίας, αλλά στο Πεκίνο που είναι πιο ιδιαίτερο στον εργασιακό τομέα, ο Hugo έπρεπε να ασχοληθεί μόνος του για την ολοκλήρωση του σεναρίου,των storyboards, τη φωτογραφία, το φωτισμό, το μοντάζ και την εύρεση ηθοποιών. Δήλωσε ότι η ανεξάρτητη αυτή εργασία του έδωσε περιθώριο για δημιουργικότητα και την ευκαιρία να πραγματοποιήσει κάποιες ιδέες του. Του αρέσει το είδος ταινίας που αποτελείται από λίγους και απλούς χαρακτήρες και βασίζεται σε αληθινές ιστορίες, χωρίς μεγάλες σκηνές και ειδικά εφέ. Το δικό του βίντεο είναι κάπως έτσι.

«Έχω μια ταινία με έναν Ιάπωνα φοιτητή της Κινηματογραφικής Ακαδημίας του Πεκίνου, ο οποίος παρόλο δεν είχε καμία εμπειρία μπροστά στο φακό, του άρεσε πολύ η υποκριτική . Νόμιζα ότι ήταν κατάλληλος για το ρόλο στην ταινία μου κι έτσι οι δυο μας γυρίσαμε ένα βίντεο τριών λεπτών. Η ιστορία της ταινίας είναι θλιβερή. Στην αρχή, ένας άντρας σηκώνει το τηλέφωνο στο πάρκο, κι από το ακουστικό ακούγεται η φωνή μιας νοσοκόμας: 'Λυπάμαι, πέθανε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα'. Στη συνέχεια, ο άντρας πηγαίνει στο νοσοκομείο και παίρνει τα υπάρχοντά της. Οι επόμενες σκηνές είναι φάσεις της καθημερινής του ζωής υπό την απουσία της αγαπημένης του. Ο ηθοποιός εξέφρασε τα συναισθήματα θλίψης με μεγάλη ακρίβεια.»

Εκτός από τα τακτικά μαθήματα κινέζικων, η ακαδημία προσφέρει επίσης εκμάθηση της κινέζικης γλώσσας μέσω ταινιών και σεναρίων. Επιπλέον, ο Hugo μαζί με άλλους συμφοιτητές θέλουν να παρακολουθήσουν μαθήματα για να μάθουν όρους σχετικούς με τη βιομηχανία παραγωγής ταινιών στα κινέζικα.

Σε αντίθεση με άλλους ξένους φοιτητές, ο Hugo δεν πηγαίνει σε μπαρ και νυχτερινά κέντρα στον ελεύθερό του χρόνο. Είναι έκπληξη για πολλούς ξένους φοιτητές ότι ο Hugo ποτέ δεν έχει πάει στην περίφημη οδό με μπάρ στο Σανλιτούν, στο οποίο συγκεντρώνονται οι ξένοι φοιτητές του Πεκίνου. Προτιμάει να περνάει το χρόνο του μιλώντας με τους Κινέζους φίλους του. Μέσα στα δυόμισι χρόνια που βρίσκεται στην Κίνα, συμμετείχε στην ποδοσφαιρική ομάδα της ακαδημίας, γνώρισε πολλούς Κινέζους φίλους και πολλές φορές προσκλήθηκε στο σπίτι τους. Νομίζει ότι για να καταλάβει κανείς μια χώρα, βασικό είναι να καταλάβει τους ανθρώπους και την κοινωνία της.

«Αν ήθελα να πηγαίνω σε μπαρ όπως στην Βρετανία, γιατί να μην επιστρέψω στην πατρίδα μου; Αφού είμαι στην Κίνα, πηγαίνω στην καφετέρια με τους φίλους μου για να σχεδιάσουμε τα storyboards και γνωρίζω τον κινεζικό πολιτισμό, δοκιμάζοντας για παράδειγμα την κινέζικη κουζίνα ή επικοινωνώντας με Κινέζους. Στην ποδοσφαιρική ομάδα, οι συμπαίκτες με έχουν σαν αδελφό τους και έχουμε πολύ καλή σχέση. Επισκέπτομαι συχνά τις οικογένειές τους και γευματίζουμε μαζί με τους συγγενείς τους.»

Τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότερες κινέζικες ταινίες υπερπαραγωγής έχουν εμφανιστεί στην Κίνα και στο εξωτερικό. Ταινίες με μεγάλες επενδύσεις, ισχυρή ομάδα παραγωγής, πολυτελή σκηνικά, εξελιγμένα ειδικά εφέ και κορυφαίες διαφημιστικές εκστρατείες. Του Hugo του αρέσει το είδος ταινίας με πλούσια κινέζικα στοιχεία. Οι κινέζικη ταινία δεν πρέπει να επιδιώκει την τυφλή αντιγραφή του Hollywood. Επίσης, η ταινία δεν πρέπει να είναι μόνο οι εικόνες, αλλά ο σκηνοθέτης πρέπει να προβάλλει στο κοινό της την ελπίδα και το συναίσθημα με τα έργα του.

«Η αγαπημένη μου ταινία είναι 'τα Λουλούδια του Πολέμου', γιατί πρώτα από όλα ο πρωταγωνιστής είναι Βρετανός και δεύτερον είναι μια ιστορία γυναικών. Ακόμα και σε τόσο άσχημες καταστάσεις, πάντα υπάρχει μεταξύ των ανθρώπων έρωτας, πίστη και αμοιβαιότητα συναισθημάτων. Νομίζω ότι εάν οι άνθρωποι σήμερα είχαν τέτοιους χαρακτήρες, ο κόσμος μας θα ήταν τέλειος.»

Τον Ιούνιο του 2013, ο Hugo θα τελειώσει τις σπουδές του στην ακαδημία και ελπίζει να έχει την ευκαιρία να αναπτύξει τα όνειρά του και να γυρίσει κι ο ίδιος μια ταινία στην Κίνα.