Η 47χρονη γυναίκα Γιου Ζιχόνγκ που δουλεύει σε μια ιδιωτική εταιρία ζει στην πόλη Ναντζίνγκ μαζί με τον 48χρονο άντρα της Λι Σιαοζόου που είναι δημόσιος υπάλληλος και την κόρη της Λι Σιγιού που γεννήθηκε στο 1993 και το Σεπτέμβριο φέτος έφυγε για να σπουδάζει σε πανεπιστήμιο του Πεκίνου.

«Αφότου έφυγε η κόρη μας, τα πράγματα έχουν αλλάξει• ανοίγουμε την τηλεόραση και πολλές φορές απλά χαζεύουμε χωρίς να έχουμε ιδέα για το ποιο πρόγραμμα παρακολουθούμε! Πλέον, αυτό που μας θλίβει περισσότερο είναι να βλέπουμε άλλες οικογένειες να τρώνε έξω μαζί με τα παιδιά τους» λέει η Γιου στο δημοσιογράφο περιγράφοντας την κατάσταση της ζωής τους τώρα, αναστενάζοντας με θλιμμένο χαμόγελο. «Ποτέ δεν περιμέναμε ότι θα γίνει 'κενή φωλιά' η οικογένειά μας».

Η κατάσταση της οικογένειάς της Γιου δεν είναι σπάνια στην Κίνα. Λόγω της πολιτικής του ενός παιδιού, όλο και περισσότεροι νέοι της πρώτης γενιάς των μοναχοπαιδιών στη Κίνα μεγαλώνοντας φεύγουν από την πατρίδα τους για σπουδές ή εύρεση δουλειάς και το φαινόμενο της «κενής φωλιάς» εμφανίζεται όχι μόνο σε οικογένεις όπου οι γονείς είναι ηλικιωμένοι, αλλά σταδιακά όλο και περισσότερο και σε οικογένειες με γονείς στη μέση ηλικία.

Σύμφωνα με τον υπολογισμό του δημοσιογράφου, οι Κινέζοι γονείς έχουν να αντιμετωπίσουν τη «κενή φωλιά» τους για είκοσι ή τριάντα χρόνια αφού στο Πεκίνο η μέση ηλικία γάμου είναι 27 (Άντρας: 27.8 Γυναίκα: 26.2) και παιδιά φεύγουν σε πανεπιστήμιο σε ηλικία 18. Με τη σύγχρονη αστικοποίηση, η «κενή φωλιά» για τους γονείς στη μέση ηλικία θα είναι σημαντική αλλαγή στη δομή της κινέζικης κοινωνίας.

Οι γονείς πρέπει να βρουν τρόπο να αντιμετωπίσουν το ψυχολογικό κενό

«Όλα για τα παιδιά» είναι ένα γνωστό σύνθημα στη Κίνα και μάλλον η κύρια αιτία για το πρόβλημα «κενής φωλιάς». Δηλαδή, σε περίπτωση που τα παιδιά φύγουν από την οικογένεια, οι γονείς που έχουν μάθει η δική τους ζωή να περιστρέφεται γύρω από τα τέκνα τους, δεν ξέρουν πώς να αντιδράσουν στη νέα πραγματικότητα.

Σύμφωνα με τον ψυχολόγο Βουέι Γκουανγκντόνγκ, με την απουσία του παιδιού, οι γονείς πρέπει να ιδρύσουν μια νέα αμοιβαία εξισορρόπηση της οικογένειας.

Ο ίδιος υποστηρίζει ότι τέτοια οικογένεια έχει να αντιμετωπίσει την αλλαγή της σχέσης μεταξύ παιδιού και γονέων. Το να φύγει από την οικογένεια το παιδί σημαίνει- σε κάποιο βαθμό- ότι το παιδί είναι πλέον ανεξάρτητο, κατάσταση η οποία φέρνει νέες δοκιμασίες τόσο για το παιδί όσο και για τους γονείς. Πρέπει να προσαρμοστούν και οι δύο πλευρές. Οι γονείς πρέπει να δείχνουν σεβασμό στις αποφάσεις και επιλογές του παιδιού τους και να το αντιμετωπίζουν σαν ενήλικο που έχει τη δική του ελευθερία και αυτονομία.

Τι απομένει να κάνουν οι γονείς στην «κενή φωλιά»; Ο σύμβουλος οικογένειας και γάμου Σουν Χάο έχει παρουσιάσει κάποιες προτάσεις, «τη στιγμή που το παιδί φεύγει από την οικογένεια, οι γονείς καλό είναι να κανονίσουν ένα είδος «τελετής ενηλικίωσης» για να συνειδητοποιήσει το παιδί ότι είναι πια ενήλικο και ότι- στο μεγαλύτερο μέρος της- η «αποστολή» των γονέων έχει ολοκληρωθεί».