Ήδη από την εποχή της Δυναστείας Τζόου, που τελείωσε το 771 π.Χ., η πρακτική της προπόνησης στο Γου Σου περιλάμβανε βασικές δεξιότητες, όπως η άσκηση στην αντοχή, ξιφασκία, ακοντισμό κ.λπ., αλλά επίσης και εκπαίδευση στην οποία ενσωματώνονταν «φόρμες», όπως οι Οκτώ Μέθοδοι των Σαολίν, κ.ά.
Η έμφαση και η σημασία αυτής της μορφής πολεμικής εκπαίδευσης αποδείχτηκαν σε όλη τη διάρκεια της κινεζικής ιστορίας. Κατά τη Δυναστεία Τανγκ (618-907 μ.Χ.), η οποία ήταν μια από τις ισχυρότερες περιόδους στην κινεζική ιστορία, οι πολεμιστές επιλέγονταν ουσιαστικά μετά από πολεμικούς διαγωνισμούς και οι αξιωματούχοι προωθούνταν μέσω παρόμοιων διαγωνισμών. Δεδομένου ότι την εποχή εκείνη υπήρχε επικοινωνία και διασυνδέσεις με γειτονικές χώρες, το κινεζικό Γου Σου είχε έντονη επιρροή σ' αυτές. Του είχε δοθεί δε η χαρακτηριστική ονομασία «Tang Soo Do» (ο Τρόπος του Κινέζικου Χεριού).
Επί δυναστείας Μινγκ (1368-1644 μ.Χ.) πολλές φόρμες του Γου Σου είχαν ήδη καθιερωθεί στην Κορέα, Ιαπωνία και άλλες χώρες. Αυτό που λέμε «Καράτε» είναι ουσιαστικά ένας «απόγονος» των νοτιοκινεζικών μορφών μποξ και με τον ίδιο τρόπο, μπορούμε να ανιχνεύσουμε την προέλευση του Τζούντο στην κινεζική πάλη και στο Τσιν Να τον προκάτοχο του Ζίου Ζίτσου.
[ 
]
