1950: Ο αναδασμός της γης
Μετά από την απελευθέρωση της Κίνας, το 1949, η κεντρική κυβέρνηση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας καθιέρωσε τον Νόμο περί του Αναδασμού της γης, στις 30 Ιουνίου του 1950. Ο νόμος αφαίρεσε την ιδιοκτησία γης από τους γαιοκτήμονες και καθιέρωσε την ιδιοκτησία γης από τους χωρικούς. Το χειμώνα του 1950-51 κατασχέθηκε η γη από τους πρώην γαιοκτήμονες και αναδιανεμήθηκε στους άκληρους χωρικούς και τους ιδιοκτήτες μικρών κλήρων, καθώς και στους ίδιους τους γαιοκτήμονες που όμως τώρα έπρεπε να οργώνουν τη γη για να κερδίσουν τη ζωή τους. Η αναδιανομή αυτή απελευθέρωσε παραγωγικές δυνάμεις, αύξησε την παραγωγικότητα της γεωργίας και έθεσε τις βάσεις για τη βιομηχανοποίηση της Κίνας. Ο νόμος καθόριζε τις αρχές και τις μεθόδους απαλλοτρίωσης και αναδιανομής της γης. Προστάτευε τα συμφέροντα των πλούσιων και εύπορων χωρικών (όσων ήταν αυτάρκεις) και των ενοικιαστών μικρών κλήρων, καθώς και των μικροαστών έτσι ώστε να διατηρηθούν και να αναπτυχθούν οι παραγωγικές δυνάμεις το συντομότερο δυνατόν.
Περίπου 310 εκατομμύρια ανθρώπων αφορούσε ο αναδασμός της γης στις νεοαπελευθερωμένες περιοχές. Σε περίπου 300 εκατομμύρια χωρικών που δεν είχαν καθόλου ή είχαν ελάχιστη γη δόθηκαν κάπου 47 εκατομμύρια εκτάρια γης καθώς και κτήρια, ζώα και εργαλεία για την αγροτική τους εγκατάσταση. Οι χωρικοί απαλλάχτηκαν από πληρωμή ενοικίων που ισούνταν με την αξία 35 δισεκατομμυρίων κιλών σιτηρών το χρόνο.
Την άνοιξη του 1953, με εξαίρεση τις περιοχές της Ταϊβάν και των εθνικών μειονοτήτων του Θιβέτ και της Σιντζιάνγκ, ο αναδασμός της γης είχε βασικά ολοκληρωθεί και οι χωρικοί είχαν καταφέρει να απελευθερωθούν πραγματικά. Το φεουδαρχικό σύστημα ιδιοκτησίας που κυριαρχούσε για πάνω από 2000 χρόνια, είχε πλήρως διαλυθεί και η τάξη των γαιοκτημόνων είχε εξαλειφθεί.
1956: Κρατική-ιδιωτική συνιδιοκτησία
Στις αρχές του 1956 η κεντρική κυβέρνηση άρχισε να εφαρμόζει ένα σύστημα κρατικής-ιδιωτικής συνιδιοκτησίας, προκειμένου να ελέγξει την καπιταλιστική βιομηχανία και το εμπόριο. Οι μεταρρυθμίσεις προγραματίστηκαν να πραγματοποιηθούν σε δύο φάσεις: αρχική συνιδιοκτησία κράτους-ιδιωτών σε επιμέρους επιχειρήσεις θα οδηγούσε τελικά σε συνιδιοκτησία ολόκληρων βιομηχανιών. Με τον καιρό το μερίδιο συμμετοχής του κράτους επρόκειτο να μεγαλώσει σε σχέση με το μερίδιο του ιδιωτικού τομέα. Η κυβέρνηση επίσης έστειλε εκπροσώπους προκειμένου να αναλάβουν ιδιωτικές επιχειρήσεις.
[ 
]
