Η Λι Χονγκτζιά (δεξιά) διδάσκει σε ένα αγόρι με προβλήματα ακοής πώς να προφέρει τον ήχο "ζ" κρατώντας έναν καθρέφτη, ώστε το αγόρι να μπορεί να δει το στόμα του ενώ εξασκείται. (Φωτογραφία από την China Daily)
Πολλοί πιστεύουν ότι οι δάσκαλοι ειδικής εκπαίδευσης για τα παιδιά με προβλήματα ακοής διδάσκουν κυρίως τη νοηματική γλώσσα. Γνωρίστε την Λι Χονγκτζιά, 33 ετών, η οποία εργάζεται στο Κέντρο Αποκατάστασης Σιαοτσουιχουά στο Γουχάν, στην επαρχία Χουμπέι της Κεντρικής Κίνας, και ειδικεύεται στην αποκατάσταση της ακοής και στην απόκτηση γλώσσας. Δεν ξέρει την νοηματική.
Έχοντας αφιερώσει πάνω από 15 χρόνια στην υποστήριξη παιδιών με προβλήματα ακοής, η Λι έχει βοηθήσει πάνω από 600 από αυτά να καταφέρουν να μιλήσουν.
Σύμφωνα με την ίδια, αν και πολλοί ενήλικες με προβλήματα ακοής χρησιμοποιούν τη νοηματική γλώσσα, για τους ανθρώπους που δεν γνωρίζουν τη νοηματική γλώσσα, η επικοινωνία μαζί τους μπορεί να είναι μια πρόκληση. Γι' αυτό η Λι αφιερώνεται στο να διδάσκει τα παιδιά με προβλήματα ακοής να μιλούν. «Τα περισσότερα παιδιά με προβλήματα ακοής έχουν υγιείς φωνητικές χορδές», όπως λέει, «και με την τεχνολογική πρόοδο και την κατάλληλη και έγκαιρη παρέμβαση, μπορούν να μιλήσουν και να έχουν διάφορες επιλογές για το μέλλον τους».
Η Λι λέει ότι με τη χρήση ακουστικών βοηθημάτων και κοχλιακών εμφυτευμάτων, τα περισσότερα παιδιά θα ανακτήσουν την ακοή τους, εκτός από εκείνα που έχουν ακουστική νευρική νόσο ή σοβαρές κοχλιακές δυσμορφίες. «Οι ήχοι που ακούγονται είναι μόνο το πρώτο βήμα, πρέπει να μάθουν να ταυτοποιούν και να κατανοούν αυτούς τους ήχους», όπως επισημαίνει.
Η Λι υπογραμμίζει επίσης ότι η χρυσή περίοδος για την απόκτηση γλωσσικής δεξιότητας των παιδιών με προβλήματα ακοής είναι η ηλικία 2 έως 6 ετών, που είναι η κοινή ηλικιακή κλίμακα για τους μαθητές της.
«Σε πολλές εγκαταστάσεις, τείνουν να ακολουθούν την ανάκτηση της ακοής με την απόκτηση της γλώσσας, αλλά εγώ συνήθως τα κάνω ταυτόχρονα. Θέλω να βεβαιωθώ ότι ακόμη και αν έχουν σοβαρές καταστάσεις που μπορεί να μην τους επιτρέπουν να ακούσουν τόσο καλά όσο οι άλλοι, θα μπορούν να μιλήσουν».
Για να βοηθήσει τα παιδιά να αναγνωρίσουν και να κατανοήσουν τους ήχους, η Λι χρησιμοποιεί διάφορες μεθόδους, όπως να τα αφήνει να αγγίζουν το λαιμό της ενώ μιλάει, χρησιμοποιώντας όργανα όπως τρίγωνα και τύμπανα για αναγνώριση ήχου και ζητώντας τους να της δώσουν αντικείμενα στο δωμάτιο, όπως ένα φλιτζάνι.
Η Λι τονίζει ότι η μίμηση είναι ζωτικής σημασίας για την απόκτηση της γλώσσας, είτε έχει ένα παιδί προβλήματα ακοής είτε όχι.
«Αν δεν έχουν τη βασική ικανότητα να μιμούνται, δεν μπορούμε να ξεκινήσουμε την εκπαίδευση ομιλίας», είπε η Λι. «Είχα μαθητές με αναπτυξιακή καθυστέρηση, και ξεκινούσα ζητώντας τους να μιμηθούν τις κινήσεις μου, εξασφαλίζοντας παράλληλα την προσοχή τους και την οπτική επαφή»
Για το κομμάτι της ομιλίας, η Λι αρχικά ενθαρρύνει το γέλιο. «Οι φωνητικές χορδές είναι πιο χαλαρές όταν κλαίμε ή γελάμε. Όταν ένα παιδί γελάει, το επαινώ και του λέω: 'Ναι, μόλις έκανες έναν ήχο!»
Το πρόγραμμα της Λι είναι γεμάτο με μαθήματα από τις 7 το πρωί έως τις 8 το βράδυ με μισή ώρα διάλειμμα για μεσημεριανό. Τα περισσότερα μαθήματα αποκατάστασης είναι σεμινάρια ενός προς ένα που διαρκούν 50 λεπτά, με τη Λι να ηγείται για 30 λεπτά και ο βοηθός της να συνεχίζει για το υπόλοιπο. Έτσι μπορεί και βοηθά 24 παιδιά σε μια μέρα.
Η Λι αντιμετώπισε αμέτρητες προκλήσεις, ειδικά τα πρώτα χρόνια. Υπήρχαν στιγμές που έκλαιγε και υποπτευόταν ότι οι μαθητές αποτύγχαναν επίτηδες στις πιο ευάλωτες στιγμές της. Μια φορά, χρειάστηκε να επαναλάβει τη διαδικασία 200 φορές πριν το παιδί τελικά καταλάβει. Μια άλλη φορά, είχε έναν μαθητή με παράλυση προσώπου και έπρεπε να κάνει επανειλημμένα μασάζ στο πρόσωπο του παιδιού με ζεστό και κρύο νερό.
Η Λι μοιράστηκε μια συγκινητική ιστορία για μια μαθήτρια με υποανάπτυκτο κοχλία, που δεν γινόταν να λάβει εμφύτευμα. Το κοριτσάκι προέρχεται από την αυτόνομη περιοχή Γκουανγκσί Τζουάνγκ της Νότιας Κίνας. Επειδή ήταν μακριά από το σπίτι της, έκλαιγε και αγκάλιαζε την Λι όταν έφτανε η ώρα να τελειώσει την δουλειά της.
«Την φρόντιζα και στο σχολείο και στο σπίτι για ενάμιση χρόνο", είπε η Λι. "Της πήρε έξι μήνες για να αναγνωρίσει τον ήχο του τριγώνου και έφτασα κοντά σε ψυχικό κλονισμό. Ωστόσο, τη στιγμή που μου έδωσε το γλειφιτζούρι που της ζήτησα, συνειδητοποίησα ότι δεν πρέπει να εγκαταλείπουμε κανένα παιδί».
Παρά την εμπειρία και την εξειδίκευσή της, η Λι εξακολουθεί να κλαίει και να γίνεται συναισθηματική κάθε φορά που ένα παιδί εκφράζει τα πρώτα του λόγια. «Το παρατσούκλι μου είναι Ρονγκρόνγκ, και τα παιδιά με φωνάζουν στοργικά Μαμά Ρονγκρόνγκ» όπως αναφέρει.
Σχετικά με το τι μπορούν να κάνουν οι άλλοι, η Λι προτείνει να παραμένουν ανοιχτόμυαλοι και να είναι υπομονετικοί.
«Όταν βλέπετε ένα από αυτά τα παιδιά, παρακαλώ να μην φέρεστε σαν έκπληκτοι και να μην τα δείχνετε με το δάχτυλο. Καθώς μιλάτε μαζί τους, να είστε υπομονετικοί και να επαναλαμβάνετε τα λόγια σας όταν είναι απαραίτητο» συμβουλεύει η ίδια.
Αναλογιζόμενη το παρελθόν, η Λι αναφέρει ότι δεν υπήρχαν ειδικότητες στην ειδική εκπαίδευση όταν ξεκίνησε. «Τώρα, όλο και περισσότεροι της γενιάς Z επιδιώκουν σταδιοδρομία στην ειδική εκπαίδευση. Ελπίζω να έρθουν κι άλλοι, γιατί αν βοηθήσεις ένα παιδί να αναρρώσει, σημαίνει ότι θεραπεύεις μια ολόκληρη οικογένεια».
Περισσότερα άρθρα για τις Γυναίκες της Κίνας θα βρείτε εδώ
