Η Τζιανγκ Σουμέι δείχνει τα έξι βιβλία της στο σπίτι της στην επαρχία Χεϊλονγκτζιάνγκ. [Φωτογραφία/Xinhua]

Η Τζιανγκ Σουμέι έμαθε τον πρώτο της κινεζικό χαρακτήρα στην ηλικία των 60 ετών. Η 87χρονη γιαγιά από την επαρχία Χεϊλονγκτζιάνγκ της βορειοανατολικής Κίνας είναι σήμερα μια περήφανη συγγραφέας έξι βιβλίων.

«Δεν έλαβα εκπαίδευση ως παιδί. Ποτέ δεν φανταζόμουν, ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα, ότι θα δημοσιεύσω ένα βιβλίο κάποια μέρα», λέει η κάτοικος της πόλης Σουιχουά. Τα βιβλία της περιγράφουν το χάος του πολέμου και τις δυσκολίες κατά τη διάρκεια της πείνας και αφηγούνται ζωντανά γεγονότα κατά τη διάρκεια δεκαετιών.

Γεννημένη το 1937, η Τζιάνγκ έφυγε από το σπίτι της στην επαρχία Σανντόνγκ σε νεαρή ηλικία και μετανάστευσε στη βορειοανατολική Κίνα, όπου πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της ζώντας σε ένα εργοστάσιο τούβλων.

Έμαθε τον πρώτο της χαρακτήρα το 1996, όταν ο σύζυγός της πέθανε σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, και η κόρη της Ζανγκ Αϊλίνγκ της πρότεινε να μάθει να διαβάζει για να ξεχάσει τη μοναξιά και τη θλίψη της.

Η Ζανγκ λέει ότι σε αντίθεση με άλλους αρχάριους, η μητέρα της ζωγράφιζε κάθε χαρακτήρα σαν μια εικόνα.

Η ηλικιωμένη γυναίκα είχε το δικό της τρόπο μάθησης. Συνέθετε στίχους για τραγούδια, και ζητούσε από τα παιδιά της να τις τα γράφουν, έτσι ώστε να μπορεί να διαβάζει κάθε χαρακτήρα καθώς τραγουδούσε τα τραγούδια ξανά και ξανά. Όποτε έβρισκε χαρακτήρες που δεν ήξερε σε φυλλάδια, στάσεις λεωφορείων ή πινακίδες καταστημάτων, έβρισκε κάποιον να ρωτήσει.

Μόλις η Τζιανγκ έμαθε αρκετούς χαρακτήρες, η κόρη της άρχισε να της δίνει βιβλία να διαβάσει. Απολαμβάνοντας τα βιβλία, η Τζιανγκ είπε στην κόρη της ότι ήθελε να γράψει τις ιστορίες της για να τις μοιραστεί με τον κόσμο.

«Ακούγεται απίστευτο και ο αδελφός μου συνήθως γελούσε με το όνειρό μου», λέει η γιαγιά.

Έβαλε για πρώτη φορά μολύβι στο χαρτί το 2012, σε ηλικία 75 ετών.

Δεν ήταν εύκολο. Μερικές φορές, η ολοκλήρωση μιας μόνο φράσης μπορούσε να πάρει μια μέρα. Ως καθηγήτρια πανεπιστημίου και συγγραφέας, η Ζανγκ έδωσε στη μητέρα της πολλή ενθάρρυνση και βοήθεια. Της είπε ότι όταν γράφει, θα πρέπει να φαντάζεται τον εαυτό της να λέει ιστορίες σε ένα ακροατήριο, έτσι ώστε να είναι πιο εύκολο να κατανοηθεί και να είναι γεμάτη με ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες.

Η Ζανγκ ήταν επίσης ο πρώτος της συντάκτης. Κάθε φορά που η μητέρα της τελείωνε να γράφει κάτι, συζητούσε το χειρόγραφο μαζί της και το έλεγχε πριν το πληκτρολογήσει στον υπολογιστή.

«Το γράψιμο της μαμάς είναι πάντα συνοπτικό και άμεσο, έτσι χρειάζεται μόνο να διορθώσω τη γραμματική και τυχόν ανάρμοστες λέξεις για να διατηρήσω την πρωτοτυπία της», λέει η Ζανγκ.

Η υποστήριξη της κόρης της έγινε ισχυρό κίνητρο. Η Τζιανγκ συνήθως ξεκινούσε να γράφει στις 3 ή 4 το πρωί και αναθεωρούσε τα κομμάτια αρκετές φορές μέχρι να νιώσει ικανοποιημένη. Επίσης, ταξίδεψε πίσω στην πατρίδα της στο Σανντόνγκ για να πάρει συνέντευξη από άλλους ηλικιωμένους πολίτες.

Η Ζανγκ άρχισε να δημοσιεύει τις ιστορίες της μητέρας της σε πλατφόρμες κοινωνικών μέσων το 2013. Όταν τράβηξαν την προσοχή των συγγραφέων φίλων, οι δυο τους πήραν την τολμηρή απόφαση να τα δημοσιεύσουν.

Το πρώτο βιβλίο, «Χρόνος Δυσκολιών, Χρόνος Φτώχειας», εκδόθηκε αργότερα εκείνο το έτος και αποδείχθηκε επιτυχημένο. Μερικοί κριτικοί την χαιρέτησαν μάλιστα ως την "ζωντανή ιστορία ενός έθνους που μαστίζεται από πόλεμο, θάνατο και πείνα".

Το βιβλίο έφερε στην Τζιανγκ πολλούς θαυμαστές και συμπάθεια. «Μην με λυπάστε», λέει η συγγραφέας στους θαυμαστές της. «Οι δυσκολίες που αναφέρονται στο βιβλίο είναι πλέον παρελθόν. Χωρίς όλα αυτά, δεν θα μπορούσα ποτέ να τελειώσω αυτό το βιβλίο».

Μέχρι στιγμής, η ηλικιωμένη γυναίκα έχει δημοσιεύσει έξι βιβλία, με πάνω από 600.000 χαρακτήρες. Στον ελεύθερο χρόνο της, μαθαίνει επίσης ζωγραφική και καλλιγραφία. «Θα ήθελα να γίνω συγγραφέας, ζωγράφος και καλλιγράφος», λέει, προσθέτοντας ότι το όνειρό της τώρα είναι να έχει τη δική της έκθεση τέχνης όταν θα είναι 90 ετών.

Η Τζιανγκ έκανε τις εικονογραφήσεις για ένα βιβλίο που έγραψε η κόρη της και δημοσιεύθηκε τον περασμένο Ιούνιο. Στο βιβλίο «Η μαμά μου είναι οκτώμισι» (My Mom Is Eight and a Half), η Ζανγκ γράφει: "Εγώ δίδαξα τη μαμά μου να γράφει, εκείνη με δίδαξε τη σοφία της ζωής".

«Ποτέ δεν είναι αργά. Το κόλπο είναι να μην είσαι τεμπέλης», λέει η Τζιανγκ.

Ζει μια υγιή ζωή, ασκείται κάθε μέρα, πίνει γάλα αγελαδινό και γάλα σόγιας, και κάνει τακτικά μασάζ.

 «Αν μπορούσα να ζήσω μέχρι τα 130, θα λέγατε ότι είναι πολύ αργά να αρχίσω μετά τα 60;» ρωτάει, αστειευόμενη.

Περισσότερα άρθρα για τις Γυναίκες της Κίνας θα βρείτε εδώ