Η φωτογραφία δείχνει ένα κομμάτι ερήμου στη βορειοδυτική Κίνα. Οι έρημοι ήταν ο μεγαλύτερος εφιάλτης για την Οτγκονχουάρ στην καθημερινότητά της. [People's Daily Online/Tanja Herko]
Το φως του φεγγαριού λάμπει έντονα στη μικρή σκηνή της Οτγκονχουάρ. Η έρημος επεκτείνεται πίσω από το ταπεινό σπίτι της μέχρι τα φυτευτά δέντρα, των οποίων οι σκιές κινούνται προς τους ασημένιους αμμόλοφους που είναι γεμάτοι σάκους με δενδρύλλια.
Η Οτγκονχουάρ και οι 24 εργάτες της φυτεύουν δέντρα στην έρημο Κουμπουτσί στην Αυτόνομη Περιοχή της Εσωτερικής Μογγολίας της βορειοδυτικής Κίνας, η οποία είναι η έβδομη μεγαλύτερη έρημος της χώρας, από την αυγή μέχρι το σούρουπο τους τελευταίους μήνες.
Η 46χρονη Οτγκονχουάρ, είναι η μοναδική γυναίκα αρχηγός 288 τοπικών ομάδων ελέγχου της άμμου. Αυτή και η ομάδα της έχουν φυτέψει δέντρα σε πάνω από 2.000 στρέμματα ερήμου την τελευταία δεκαετία. Οι ντόπιοι την φωνάζουν «τριαντάφυλλο της ερήμου» και η ίδια ενθαρρύνει τις γυναίκες να συμμετάσχουν στον σκοπό της και να κάνουν την έρημο πιο πράσινη.
«Δεν υπάρχει τίποτα πιο ικανοποιητικό από το να βλέπεις την πόλη σου να μεταμορφώνεται από έρημο σε καταπράσινη γη. Ο απώτερος στόχος μου είναι να δημιουργήσω μια όαση ανάμεσα στους αμμόλοφους και αυτό το καλύτερο περιβάλλον με έχει κάνει πιο ευτυχισμένη από ποτέ», λέει η Οτγκονχουάρ.
Η Έρημος και η Όαση
Η φωτογραφία δείχνει την Οτγκονχουάρ να περπατά στην έρημο όπου το όνειρό της έχει γίνει πραγματικότητα τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, καθώς οι προσπάθειες αναδάσωσης υπό την κυβέρνηση, με ενεργή συμμετοχή επιχειρήσεων και κατοίκων, έχουν σταματήσει με επιτυχία την εξάπλωση της ερημοποίησης και της φτώχειας. [People's Daily Online/Tanja Herko]
Όχι αφύσικα για ένα χωριό πολιορκημένο από ερήμους, οι αμμοθύελλες συνήθιζαν να κατακλύζουν τη γενέτειρα της Οτγκονχουάρ, την Ντουγκοθιτάλα, ένα μικρό χωριό φωλιασμένο στην έρημο Κουμπουτσί. Η ερημοποίηση οδήγησε σε ατμοσφαιρική ρύπανση και ξηρασία, καθιστώντας ανέφικτη την καλλιέργεια και τη βόσκηση. Στον σκονισμένο οικισμό, οι αμμόλοφοι ήταν η μόνη διασκέδαση για τα παιδιά της περιοχής, που γλιστρούσαν σε αυτούς τα ξημερώματα για να ξεκινήσουν τη μέρα τους.
«Όταν ήμουν παιδί, κινούμενοι αμμόλοφοι έφραζαν την πόρτα μας κατά τη διάρκεια της νύχτας και έπρεπε να παλέψουμε για να βγούμε από τα παράθυρα. Τα σπίτια μας ήταν συνεχώς θαμμένα κάτω από την άμμο, οπότε έπρεπε να μετακινούμαστε αρκετά συχνά», θυμάται η Οτγκονχουάρ. Ανίκανοι να αντέξουν τη σκέψη ότι η αγαπημένη τους κόρη μπορεί να ‘κολλήσει’ για πάντα στην έρημο, οι γονείς της Οτγκονχουάρ αποταμίευσαν τα χρήματά τους και την έστειλαν σε ένα σχολείο έξω από την έρημο, ελπίζοντας ότι θα μπορούσε να ξεφύγει από τη μοίρα που βασάνιζε την οικογένειά της για γενιές.
«Τα παιδιά στο σχολείο μου δεν ήθελαν να παίξουν μαζί μου, όλα με αποκαλούσαν «βρώμικο κοτοπουλάκι από την έρημο». Με πείραζαν, λέγοντας ότι οι άνθρωποι που ζουν στην έρημο δεν πλένουν ποτέ το λαιμό τους και γι' αυτόν τον λόγο τσακώθηκα άσχημα με ένα αγόρι», διηγείται η Οτγκονχουάρ. Καθ' όλη τη διάρκεια της παιδικής της ηλικίας, είχε μόνο έναν σκοπό - να μείνει όσο το δυνατόν πιο μακριά από την έρημο και την πόλη της. Το όνειρό της έγινε πραγματικότητα όταν βρήκε δουλειά ως λογίστρια σε μια κοντινή πόλη, αλλά η καρδιά της δεν ένιωθε ήρεμη.
Η κατάσταση άρχισε να αλλάζει τη δεκαετία του 1990, όταν οι τοπικές αρχές αποφάσισαν να κατασκευάσουν έναν αυτοκινητόδρομο 100 χιλιομέτρων σε όλη την έρημο, περικυκλώνοντάς την με δέντρα και γρασίδι και στη συνέχεια αντιμετωπίζοντας την άμμο κομμάτι προς κομμάτι. Η κυβερνητική ενθάρρυνση να φυτευτούν δέντρα αποκάλυψε μια λαμπερή προοπτική για την Οτγκονχουάρ οποία τότε εργαζόταν σε μια τοπική τράπεζα. Αποφάσισε να εγκαταλείψει τη δουλειά της και το 1997 έγινε μέλος μιας κατασκευαστικής ομάδας για να φυτέψει δέντρα κατά μήκος του αυτοκινητόδρομου στην έρημο Κουμπουτσί.
«Η οικογένειά μου τρομοκρατήθηκε από την απόφασή μου. Τα αδέρφια μου με αποκαλούσαν χαζή, η μητέρα μου έκλαιγε και μου πέταγε τα παπούτσια της. Αλλά το μυαλό μου ήταν ήσυχο. Η φυγή από τον τόπο μου δεν ήταν ποτέ η λύση, έπρεπε να τον αλλάξω προς το καλύτερο» λέει σήμερα η Οτγκονχουάρ. Η φύτευση δέντρων στην έρημο ήταν μια δύσκολη αποστολή. Για μια γυναίκα που ζούσε σε μια αγροτική περιοχή, ήταν ακόμη χειρότερα.
Πολλοί ειρωνεύτηκαν την Οτγκονχουάρ για τις «παραισθήσεις» της, ενώ κάποιοι της ζήτησαν να συμπεριφερθεί σαν «μια κανονική γυναίκα» και να υπηρετήσει την οικογένειά της βρίσκοντας μια αξιοπρεπή δουλειά. «Αρχικά, το σχέδιό μου ήταν να βγάλω χρήματα. Αλλά όσο περνούσε ο καιρός, συνειδητοποίησα ότι η φύτευση δέντρων δεν είναι απλώς μια επιχείρηση, αλλά και ένας σπουδαίος σκοπός. Μόνο αν τελικά απαλλαγούμε από την έρημο θα μπορέσουμε να γίνουμε πλούσιοι και ευτυχισμένοι» εξηγεί η ίδια.
Το 2007, η Οτγκονχουάρ έλαβε μια πρόταση από μια τοπική εταιρεία να φυτέψει δέντρα στην έρημο Κουμπουτσί. Μάζεψε 24 εργάτες από φτωχές οικογένειες και στη συνέχεια ξεκίνησε να χτίσει την επιχείρηση της δενδροφύτευσης. Για να μαζέψει νερό για τα δενδρύλλια, έπρεπε να σκάψει βαθιά στην έρημο και όταν φύτευε τα δέντρα, έπρεπε να σηκωθεί πριν την αυγή και να σκαρφαλώσει στους αμμόλοφους μέσα από αμμοθύελλες. Συχνά, τα δέντρα που φύτευε θάβονταν κάτω από την άμμο τη νύχτα. Περιστασιακά, η σκηνή στην οποία έμενε καταστρεφόταν από τους δυνατούς ανέμους.
Αλλά οι προσπάθειές της απέδωσαν, καθώς η πρώτη της παρτίδα δέντρων έφτασε σε ποσοστό επιβίωσης άνω του 85%. Κρατώντας αυτό το πράσινο όνειρο, η Οτγκονχουάρ και η ομάδα της δάσωσαν πάνω από 2.000 εκτάρια αμμώδους γης μέσα στην έρημο Κουμπουτσί σε μόλις μια δεκαετία, με ποσοστό επιβίωσης δενδρυλλίων άνω του 95%.
Ανθρώπινο δικαίωμα ο καθαρός αέρας
Η φωτογραφία δείχνει την Οτγκονχουάρ κατά τη διάρκεια των Χειμερινών Παραολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου 2022, όταν επιλέχθηκε ως λαμπαδηδρόμος και χρησιμοποίησε το γεγονός ως πλατφόρμα για να προωθήσει το όραμά της για έναν πιο πράσινο κόσμο. [People's Daily Online/Otgonhuar]
Παρακολουθώντας τις ειδήσεις στην τηλεόραση το 2012, μια ιδέα που έθεσε ο Κινέζος Πρόεδρος Σι Τζινπίνγκ τράβηξε την προσοχή της Οτγκονχουάρ. «Είπε, ‘τα διαυγή νερά και τα καταπράσινα βουνά είναι ανεκτίμητα αγαθά’. Αυτό το σύνθημα, περιγράφει σε μεγάλο βαθμό την ιδέα μου για μια καλή ζωή», λέει η Οτγκονχουάρ.
Όντας η πρώτη χώρα στον κόσμο που εξέδωσε νόμο για την πρόληψη και τον έλεγχο της ερημοποίησης, η Κίνα πέτυχε έναν ιστορικό μετασχηματισμό, με τη μετατόπισή της από μια κατάσταση αυξανόμενης ερημοποίησης σε μια αυξανόμενη πράσινη έκταση γης. Από το 2016 έως το 2020, η Κίνα ολοκλήρωσε τις εργασίες ελέγχου της ερημοποίησης σε σχεδόν 11 εκατομμύρια εκτάρια γης. Το 2021, η χώρα φύτεψε 3,6 εκατομμύρια εκτάρια δέντρων, βελτίωσε την οικολογία περισσότερων από 3 εκατομμυρίων εκταρίων βοσκοτόπων και έλεγξε 1,44 εκατομμύρια εκτάρια αμμώδους και βραχώδους εδάφους ερημοποίησης.
«Ως αγρότισσα, ποτέ δεν είχα σκεφτεί πολύ την έννοια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ξέρω μόνο ότι χρειάζεσαι καθαρό αέρα και γλυκό νερό για να επιβιώσεις σε μια ερημιά και ο μόνος τρόπος για να πάρεις αυτό που χρειάζεσαι είναι να φυτέψεις δέντρα στην έρημο.» Το κινεζικό κοινό και οι αρχές συμμερίζονται την ιδέα της Οτγκονχουάρ για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Επιλέχθηκε ως λαμπαδηδρόμος για τους Χειμερινούς Παραολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου το 2022, όπου συνάντησε αμέτρητους ειδικούς και εθελοντές που υποστηρίζουν την προστασία του περιβάλλοντος. Η κοινωνία τελικά αγκάλιασε την επιτυχία της Οτγκονχουάρ αφού παρέμεινε σταθερή στην προσπάθειά της να κάνει τον τόπο της πιο πράσινο.
Αφού αρχικά αρνήθηκε να τη στηρίξει, ο σύζυγός της έγινε βοηθός της και όσοι την κορόιδευαν στο παρελθόν, ειδικά άλλες γυναίκες, άρχισαν να εντάσσονται στην ομάδα της. Στην έρημο, αυτή και η ομάδα της σήμερα προσλαμβάνονται συχνά από τοπικές επιχειρήσεις για να φυτέψουν δέντρα. 24 εργαζόμενοί της έχουν ξεφύγει από τη φτώχεια και βγάζουν ένα αξιοπρεπές ποσό, έως και 200.000 RMB το χρόνο. Σύμφωνα με την Οτγκονχουάρ, «η γενέτειρά μου έχει ήδη εκπληρώσει το δικαίωμα να αναπνέει καθαρό αέρα και να ζει ανάμεσα στο πράσινο. Στο μέλλον, θέλω να ενθαρρύνω περισσότερους ανθρώπους να συμμετάσχουν στον αγώνα μας για την προστασία του περιβάλλοντος και να βοηθήσουν για αυτό το δικαίωμα ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.»
Για περισσότερα άρθρα από τις «Γυναίκες της Κίνας» πατήστε εδώ
