Το Έπος του Τζανγκάρ πιστεύεται ότι προήλθε από τη μογγολική φυλή Οϊράτ της Κίνας κατά τον 13ο αιώνα.

Έχοντας φτάσει τους 100.000 στίχους μέχρι τον 17ο αιώνα, εξαπλώθηκε και σε άλλους μογγολικούς οικισμούς στη Μογγολία και τη Ρωσία και κέρδισε μεγάλη δημοτικότητα με τις μεταναστεύσεις των Οϊράτ. Το έπος απεικονίζει πώς οι θρυλικοί ήρωες, με αρχηγούς υπό την διοίκηση του Τζανγκάρ αντιστέκονται στις κακές δυνάμεις και προστατεύουν την όμορφη πατρίδα τους, τη Μπομμπά.

Αποτελείται από δεκάδες επεισόδια, το καθένα με τον δικό του πρωταγωνιστή και ανεξάρτητη ιστορία. Στις αρχές του 19ου αιώνα, αυτό το λογοτεχνικό αριστούργημα, που μέχρι τότε έκαναν γνωστό τραγουδιστές που ονομάζονταν Τζανγκάρτσι, άρχισε να μεταφέρεται σε γραπτό λόγο.

Οι παραστάσεις του Τζανγκάρ μπορούν να χωριστούν σε δύο μορφές: συνοδευόμενες από μουσική και ασυνόδευτες. Τα όργανα για τη συνοδεία είναι βασικά το tovshuur (ένα δίχορδο ή τρίχορδο λαούτο), το khuur (ένα τόξο τετράχορδο όργανο), το sanxian (ένα τρίχορδο λαούτο) και το morin khuur (ένα βιολί με κεφάλι αλόγου).

Μια παράσταση Τζανγκάρ που συνοδεύεται από το tovshuur και το morin khuur στον αυτόνομο μογγολικό νομό Μπορταλά, στην αυτόνομη περιοχή Σιντζιάνγκ Ουιγκούρ το 2021 [Φωτογραφία/IC]

Οι παραστάσεις Τζανγκάρ γενικά δεν περιορίζονται από το χρόνο, τον τόπο και το περιβάλλον, αλλά ορισμένοι κώδικες και τελετουργίες έχουν καθιερωθεί σε διαφορετικές φυλές. Οι Μογγολοί Οϊράτ Τζανγκαρτσί, για παράδειγμα, πρέπει να παίξουν ένα ολοκληρωμένο επεισόδιο του έπους σε μία παράσταση και το κοινό θα πρέπει να το ακούσει μέχρι το τέλος του.

Οι Μογγόλοι Καχάρ που ζουν στην Μπορταλά, στην αυτόνομη περιοχή Σιντζιάνγκ Ουιγκούρ, συνήθως κλείνουν τους φεγγίτες και τις πόρτες των γιουρτ τους, και ανάβουν θυμίαμα και τις λάμπες βουτύρου, πριν εκτελέσουν ένα έπος Τζανγκάρ το βράδυ.

Μια παράσταση Τζανγκάρ δίνεται από παιδιά για τον εορτασμό του Τζουλίν Μπαγιάρ, δηλαδή της γιορτής των Χιλιάδων Λαμπών Βουτύρου, μια παραδοσιακή γιορτή για τους Μογγολούς Οϊράτ. [Φωτογραφία/VCG] ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ