Στο νησί, ο Μπογιά απολάμβανε τα φυσικά τοπία και αφουγκραζόταν τον παφλασμό των κυμάτων. Ενσωμάτωσε την πανέμορφη φύση στην μουσική του, με αποτέλεσμα να καταλήξει σε μια πνευματική κατάσταση, την οποία δεν είχε βιώσει προηγουμένως. Αργότερα, ο Μπογιά έγινε ένας πασίγνωστος μουσικός, αλλά οι μελωδίες του δεν έλαβαν αμέσως την εκτίμηση όλων των ανθρώπων της εποχής του.
Μια μέρα, ο Μπογιά έπλεε με την βάρκα κατα μήκος του ποταμού. Όταν ξέσπασε μια δυνατή μπόρα, ο Μπογιά ένιωσε ξαφνικά την ανάγκη να παίξει γκουτσίν. Η μελωδική μουσική αποκτούσε περισσότερη ομορφιά, καθώς αντιλαμβανόταν πως κάποιος άκουγε. Ο Μπογιά βγήκε από την βάρκα και είδε έναν ξυλοκόπο να στέκεται στην όχθη. Ήξερε πως ο άνθρωπος αυτός εκτιμούσε ιδιαίτερα το ταλέντο του, επειδή καταλάβαινε την μουσική του. Φώναξε αμέσως τον ξυλοκόπο, που λέγοταν Τζονγκ Τζιτσί, να επιβιβαστεί στην βάρκα του. Γεμάτος κέφι, ο Μπογιά έπαιζε μουσική. Όταν άρχισε να παίζει μια μελωδία, με την οποία εξυμνούσε τα ψηλά βουνά, ο ξυλοκόπος του λέει: «Η μελωδία είναι μαγευτική και το ίδιο αξιοπρεπής με το βουνό Τάι που φτάνει εως τον ουρανό!» Όταν έπαιζε μια μελωδία που απεικόνιζε την φουρτουνιασμένη θάλασσα ο ξυλοκόπος του είπε: «Η μελωδία είναι απέραντη και επιβλητική σαν τα μεγάλα ποτάμια!». Ο Μπογιά ήταν ενθουσιασμένος. «Αδελφικέ μου φίλε, μόνο εσύ καταλαβαίνεις την μουσική μου!».
Συμφώνησαν πως ο Μπογιά θα επισκεπτόταν τον Τζονγκ Τζιτσί ξανά, όταν θα επέστρεφε από το ταξίδι του. Όταν, τελικά, επέστρεψε και επισκέφτηκε τον Τζιτσί, αυτός είχε ήδη απεβιώσει λόγω ασθένειας. Ο Μπογιά ήταν τόσο θλιμμένος που έπαιξε μπροστά στον τάφο του Τζιτσί μια μελωδία και έπειτα διέλυσε το γκουτσίν σε κομμάτια. Από τότε δεν έπαιξε ποτέ ξανά μουσική.
[ 
]
