Το μοναστήρι φημίζεται για τους τρείς θησαυρούς του.
Ο πρώτος είναι το ξύλινο γλυπτό «Βουνό των 500 Αρχάτ» (σ.τ.μ. ιερομόναχοι που έφτασαν στην νιρβάνα) πίσω από την αίθουσα Φαλούν. Το βουνό έχει 4 μέτρα ύψος και 3 μέτρα πλάτος. Παρουσιάζει δέντρα, παγόδες, περίπτερα, σπήλαια, και γέφυρες, ενώ οι 500 αρχάτ είναι ζωηροί και κάθε ένας μοναδικός. Δυστυχώς επέζησαν μόνο 449 αρχάτ τους πολλούς πολέμους.
Ο δεύτερος είναι το τεράστιο άσπρο άγαλμα της Μαϊτρέια (σ.τ.μ. λυτρωτική εσχατολογική φιγούρα της βουδιστικής/ινδουϊστικής μυθολογίας) στην αίθουσα της απεριόριστης ευτυχίας. Το άγαλμα έχει 26 μέτρα ύψος, βάρος 100 τόνων και είναι χαραγμένο από ένα ολόκληρο κομμάτι σανταλόξυλου. Είναι ο μεγαλύτερος ξύλινος Βούδας στον κόσμο. Αν και είναι 200 χρονών, παρέμεινε τελείως ανέπαφος.
Ο τρίτος είναι η βουδιστική λειψανοθήκη στη παγόδα Τζάο Φο που είναι χαραγμένη από ξύλο Νανμού. Η λειψανόθηκη στηρίζεται από δύο κολώνες, όπου κάθε μία έχει 99 δράκους. Το άγαλμα του Βούδα στη λειψανόθηκη είναι από μπρούτζο. Στο ηλιοβασίλεμα, ο ήλιος αντανακλάται από τον μπρούτζινο καθρέφτη πίσω από το κεφάλι του αγάλματος και ολόκληρη η αίθουσα φωτίζεται στο χρώμα του χρυσού.
Κάθε κτίριο του ναού έχει τα ιδιάιτερά του χαρακτηριστικά. Η αίθουσα Φαλούν είναι ένα σύνδεσμος των αρχιτεκτονικών στυλ των Χαν και των Θιβετιανών. Απλώνεται σαν ένας σταυρός, με 5 επιχρυσωμένες παγόδες πάνω στη σκεπή. Οι επιγραφές πάνω στο πέτρινες πλάκες στο εσωτερικό της αίθουσας είναι στα Κινέζικα, στην γλώσσα των Μαντσού, στα Μογγολικά και στα Θιβετιανά, εξηγώντας τη προέλευση του λαμαϊσμού και την θρησκευτική πολιτική της κυβέρνησης των Μαντσού.
[ 
]
