Οι οπτικοακουστικές εφαρμογές, περιλαμβάνουν οθόνες, ποικίλων διαστάσεων και αναλογιών (αυτόφωτες και ετερόφωτες), που προσφέρουν ματιές σε συγκεκριμένα σημεία-δρώμενα μέσα στην πόλη. Όλες μαζί συνθέτουν ένα μωσαϊκό εικόνων και διαφορετικών όψεων της πραγματικότητας, ώστε ο επισκέπτης να αποκτήσει ερεθίσματα για σκέψη και να προχωρήσει σε προσωπικές ερμηνείες της πραγματικότητας. Οι εικόνες αυτές έχουν κινηματογραφηθεί με σταθερές κάμερες, αντιπροσωπεύουν δηλαδή ακριβώς μία παρατήρηση σημείων και δραστηριοτήτων στην πόλη, χωρίς παρέμβαση μυθοπλασίας και σεναρίου.
Το περίπτερο αποτελείται από επτά διακριτούς εκθεσιακούς χώρους –οικοδομικά τετράγωνα, που είναι αφιερωμένα σε κάποιο γενικό θέμα. Στο εξωτερικό των χώρων αυτών υπάρχουν οθόνες με πολλαπλές εικόνες που δείχνουν επαναλαμβανόμενα αστικά «μοτίβα» χαρακτηριστικά της Ελληνικής πόλης.
Οι επτά διακριτοί εκθεσιακοί χώροι-αίθουσες του ελληνικού περιπτέρου είναι, οι εξής:
ΑΙΘΟΥΣΑ [C]: « Η ΠΟΛΗ ΚΑΙ ΘΑΛΑΣΣΑ», οι θαλάσσιοι δρόμοι που ενώνουν την πόλη με διάφορους προορισμούς.
ΑΙΘΟΥΣΑ [E]: «ΑΓΟΡΑ», η αρχαία «αγορά» ως ένα χώρο συνάντησης πολιτών
ΑΙΘΟΥΣΑ [F]: «ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ», τα οικολογικά προβλήματα που ζητούν επειγόντως λύση
ΑΙΘΟΥΣΑ [G] : «ΠΟΛΗ ΚΑΙ ΥΠΑΙΘΡΟΣ», τα οφέλη από τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ αστικών και αγροτικών περιοχών
ΑΙΘΟΥΣΑ [H]: «ΘΕΑΤΡΟ», Ο πολιτισμός ως ένα σημαντικό συστατικό στοιχείο της ζωής στην πόλη
ΑΙΘΟΥΣΑ [I]: «ΖΟΥΜΕ ΜΑΖΙ», η συνύπαρξη συλλογικοτήτων από διαφορετικές ηλικιακές, κοινωνικές και πολιτισμικές ομάδες
ΑΙΘΟΥΣΑ [J]: «ΕΥΗΜΕΡΙΑ» η κοινή προσπάθεια των ανθρώπων για ευημερία
Στο εσωτερικό κάθε αίθουσας προβάλλονται 3-5 εικόνες σε οθόνες που λειτουργούν ως «παράθυρα» στην ελληνική πόλη προσφέροντας το καθένα από αυτά μια διαφορετική «θέα» στην πόλη, σχετική με τον προβληματισμό της αντίστοιχης θεματικής. Όλες αυτές οι εικόνες συνθέτουν ένα μωσαϊκό που εκφράζει ιδέες, θέτει ερωτήματα, προκαλεί τη σκέψη και προωθεί τη δημιουργία νοημάτων.
Η κατάληξη είναι στην Πλατεία όπου προβλέπεται το εστιατόριο/καφενείο δίνοντας στους κατοίκους-επισκέπτες την ευκαιρία να ξεφύγουν από την πίεση της καθημερινότητας της αστικής ζωής, να σκεφτούν και να επικοινωνήσουν. Σε συνάφεια με την πλατεία είναι το ελαιόδεντρο, εμβληματικό δείγμα της ελληνικής χλωρίδας και συνυφασμένο απόλυτα με την ελληνική ιστορία, και το κατάστημα πωλήσεων , που με τη σειρά του αναφέρεται υπαινικτικά στο παραδοσιακό μπακάλικο/καφενείο των ελληνικών πόλεων: ελληνικά προϊόντα τοποθετούνται σε ένα υψηλό έπιπλο με ξύλινα ράφια πίσω από έναν συμπαγή πάγκο πώλησης, δημιουργώντας τα ίδια ένα εικαστικό αποτέλεσμα, αλλά κυρίως προωθώντας την ελληνική παραγωγή. Η πλατεία, όπως και σε πολλές ελληνικές πόλεις, απολήγει στο μικρό λιμάνι όπου υπάρχει πάλι το όριο με το νερό. Ένα τρίτο «γραφικό» στοιχείο, αλλά με πλήρη αφαιρετική διάθεση, τοποθετείται εδώ: ένα σκαρί ξύλινης βάρκας, βαμμένο στο πορτοκαλί χρώμα μινίου, χαρακτηριστική εικόνα από τους ελληνικούς ταρσανάδες. Η αίσθηση του λιμανιού αναδεικνύει μία ακόμη ιδιαιτερότητα πολλών ελληνικών πόλεων και υπενθυμίζει τη σημασία της ναυτιλίας και του τουρισμού
[ 
]
