Η ακριβής προέλευσή τους είναι πολύ μακρινή ώστε να μπορέσουμε να την ανιχνεύσουμε. Όταν η Δυναστεία Τσίν (221-207 π.Χ.) κατέκτησε τα αντιμαχόμενα βασίλεια και ένωσε την Κίνα, πριν από 2000 χρόνια, ο ηγεμόνας παρήγγειλε να μαζευτούν και να αποθηκευτούν όλα τα όπλα. Καθώς η δυναστεία δεν ενθάρρυνε τις πολεμικές τέχνες, αυτές γνώρισαν μικρή μόνο εξέλιξη κατά την περίοδο αυτή.
Η ακμή έρχεται με τη Δυναστεία Χαν (206 π.χ.-200μ.Χ.), μια περίοδο που γνώρισε ιδιαίτερη πολιτική, οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη. Διάφορες σχολές εμφανίστηκαν και πολλές μονογραφίες δημοσιεύτηκαν γύρω από το θέμα. Τα διπλά σπαθιά αντικατέστησαν τα συνηθισμένα και έγιναν τα κύρια όπλα, ενώ παράλληλα αναπτύχθηκαν και άλλα, όπως για παράδειγμα τα μακριά δόρατα, τα διπλά δόρατα, τα διπλά σπαθιά με τη μακριά λαβή, και ένα πλήθος άλλων.
Κατά την περίοδο της δυναστείας των Δυτικών και ανατολικών Τζιν και των Βόρειων και Νότιων Δυναστειών (265-589) οι εχθροπραξίες ήταν ανεξέλεγκτες. Οι μειονοτικές εθνικές ομάδες, όπως οι Σιονγκνουύ, Σιανπέι, Τζιε, Τι και Τσιανγκ από τη Βόρεια Κίνα πραγματοποιούσαν ασταμάτητες επιδρομές στις κεντρικές πεδιάδες. Τα πεδία των μαχών παρείχαν ένα καλό περιβάλλον για την ανάπτυξη των πολεμικών τεχνών και για την διασταύρωση νότιων και βόρειων σχολών. Κατά την περίοδο αυτή οι «καλλιτέχνες» των πολεμικών τεχνών ανέπτυξαν ρουτίνες και άρχισαν να δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στο χαρακτήρα των μαχητών.
Οι δυναστείες Σούι (581-618) και Τανγκ (618-907) ήταν σταθερές πολιτικά και ισχυρές οικονομικά και στη διάρκεια της κυριαρχίας τους άνθισε το ξένο εμπόριο και οι πολιτιστικές ανταλλαγές. Αυτή την εποχή τα πολεμικά όπλα διαφοροποιούνται αρκετά και βελτιώνονται οι ασκήσεις, όσον αφορά τον τρόπο εκτέλεσης και επίδειξής τους. Στο αυτοκρατορικό σύστημα εξετάσεων που επικράτησε επί δυναστείας Τανγκ υπάγεται τώρα και η επιλογή των πρωταθλητών των πολεμικών τεχνών. Στρατιώτες με εξαιρετικές πολεμικές δεξιότητες τιμώνταν με επαίνους και τίτλους κι έτσι, άνθρωποι απ' όλες τις τάξεις ενθαρρύνονταν και αποκτούσαν κίνητρο να ασχοληθούν με τις πολεμικές τέχνες.
Επί δυναστείας Σονγκ (960-1279) οι πολεμικές τέχνες έγιναν πραγματική τέχνη, πέρα και εκτός από τη στρατιωτική εκπαίδευση. Ασκήσεις στις ρουτίνες και τα όπλα αναπτύχθηκαν με ταχύτατους ρυθμούς και δημοσιεύτηκαν πολλά θεωρητικά έργα που πραγματεύονταν τα θέματα αυτά. Οι επαγγελματίες μαχητές σπούδαζαν ταυτόχρονα θεωρία και δεξιότητες, ενώ σταδιακά εισάγεται στις πολεμικές τέχνες η θεωρία του γιν και του γιανγκ.
Κατά τη δυναστεία Γιουάν (1271-1368), η ιθύνουσα τάξη των Μογγόλων και οι στρατιώτες ασκούνταν όχι μόνο στην ιππασία, την τοξοβολία και την πάλη, αλλά επίσης και στις δεξιότητες των πολεμικών τεχνών, όπως και στα διάφορα είδη όπλων και σε ειδικές ασκήσεις. Οι δεξιότητες των πολεμικών τεχνών παρουσιάζονταν σε ειδικές επιδείξεις και σταδιακά τελειοποιούνταν ως προς την καλλιτεχνική τους αξία.
Επί δυναστείας Μινγκ (1368-1644), άνθησαν πολλές σχολές πολεμικών τεχνών, ίσως περισσότερες από οποιαδήποτε άλλη εποχή. Οι ρουτίνες και η προπόνηση σ' αυτές άρχισαν να αποτελούν μέσο βελτίωσης της υγείας και αναπτύχθηκαν παράλληλα συστηματικές ρουτίνες, αμυντικές αλλά και επιθετικές. Υπήρχαν δε ρουτίνες που σχετίζονταν ιδιαίτερα με μαχητικές δεξιότητες.
Η δυναστεία Τσινγκ ξεπέρασε κάθε προηγούμενο στην ανάπτυξη των πολεμικών τεχνών. Πολλές από τις ασκήσεις εκείνες που είναι ακόμη και σήμερα διάσημες, όπως το Τάι Τσι Τσουάν και τα Οκτώ Διαγράμματα δημιουργήθηκαν την εποχή εκείνη.
[ 
]
