Γενικά η κινεζική ζωγραφική άνθισε μετά την Δυναστεία των Χαν. Στη διάρκεια της περιόδου των τριών βασιλείων και της δυναστείας των Γουέι και Τζιν, υπήρχε μια διαδικασία διάσπασης. Η πολιτική αστάθεια, η αναστάτωση στην κοινωνία και η οικονομική ύφεση οδήγησαν σε μια ασυνήθιστη αλλαγή στις ιδεολογίες. Εκείνη την εποχή η ιθύνουσα τάξη ήταν εντελώς διαποτισμένη από τις ιδέες του κομφουκιανισμού και τα λαϊκά ήθη και έθιμα άλλαζαν κι αυτά. Η κλυδωνιζόμενη κοινωνία αποτελούσε μια καλή βάση και μια ευκαιρία που ευνοούσε την εξάπλωση της θρησκείας. Η επείγουσα ανάγκη και η εκτεταμένη αποδοχή έκαναν εφικτή την επικράτηση του Βουδισμού. Η ζωγραφική χαρακτήρων εξαπλώθηκε και αναπτύχθηκε τάχιστα. Τα περισσότερα ζωγραφικά έργα αναφέρονται στο Βουδισμό και σχετικές με αυτόν ιστορίες. Στη δυναστεία Τανγκ, εξαιτίας της θρησκευτικής ελευθερίας, η ζωγραφική βουδιστικών θεμάτων γνώρισε τεράστια άνθιση, και σ' αυτή την ομάδα έργων περιλαμβάνονται οι πιο γνωστές ανά τον κόσμο κινεζικές νωπογραφίες. Ο χαρακτηριστικότερος και πιο εκπληκτικός καλλιτέχνης αυτής της περιόδου ήταν ο Γου Ταοτσί, διάσημος για τη ζωγραφική χαρακτήρων (θρησκευτική ζωγραφική) καθώς και την απεικόνιση των βουνών και των νερών.
Οι δυναστείες Σονγκ και Μινγκ ήταν η χρυσή εποχή της Κινεζικής ζωγραφικής. Καθώς άνθιζε η λογοτεχνία, η ζωγραφική γινόταν κι αυτή ευρύτερα αποδεκτή από το κοινό. Μεγάλοι δάσκαλοι και εξαιρετικές σχολές αναδείχτηκαν εκείνη την εποχή. Ιδιαίτερα κατά τη Δυναστεία Σονγκ, υπήρχε ένας εκπληκτικός Αυτοκράτορας, που διέπρεπε στη ζωγραφική και την καλλιγραφία. Δημιούργησε το δικό του στυλ ζωγραφικής και ίδρυσε μια πρωτότυπη βασιλική σχολή ζωγραφικής. Κατά τη δυναστεία Μινγκ υπήρχαν επίσης μεγάλοι ζωγράφοι.
Αν κάποιος θέλει να κατανοήσει την κινεζική ζωγραφική, πρέπει να μάθει λίγα πράγματα για την παραδοσιακή ποίηση, την καλλιγραφία και φυσικά να γνωρίζει καλά τα γενικά της κινεζικής ιστορίας.
Οι Κινέζοι δεν ζωγραφίζουν αντλώντας θέματα από τη ζωή, όπως οι δυτικοί ζωγράφοι. Παρατηρούν το εκάστοτε περιβάλλον και ζωγραφίζουν αυτό που καταλαβαίνουν. Οι Κινέζοι ζωγράφοι αντιλαμβάνονται τη δραστηριότητα της ζωγραφικής όπως τη γραφή. Παίρνουν ένα πινέλο για να ζωγραφίσουν και ζωγραφίζουν όπως γράφουν. Οι Κινέζοι ζωγραφίζουν με ένα μόνο χρώμα, το μαύρο, και θεωρούν το μονόχρωμο σχέδιο ως είδος τέχνης. Υπάρχουν δύο στυλ κινεζικής ζωγραφικής, το σχολαστικό και το ελεύθερο. Καθένα χρησιμοποιεί διαφορετικό χαρτί, πινέλο και μελάνι.
[ 
]
