Η ζωγραφική στην Κίνα έχει μακρόχρονη ιστορία εξέλιξης και τελειοποίησης, κάτι εντελώς μοναδικό, συγκρινόμενο με τους τρόπους που η υπόλοιπη ανθρωπότητα ανέπτυξε για τη ζωγραφική. Το βασικότερο στοιχείο της παραδοσιακής κινεζικής ζωγραφικής ήταν ένα μοτίβο από τη φύση και το ίδιο το ζωγραφικό έργο ήταν η προσπάθεια του καλλιτέχνη να αιχμαλωτίσει ένα συναίσθημα ή μια άμεση ανταπόκριση-αντίδραση, και όχι μια εικόνα. Αυτή η στάση απέναντι στην τέχνη έδωσε στην κινεζική ζωγραφική έναν βασικό εκφραστικό χαρακτήρα, τόσο ως προς τα υλικά όσο και ως προς τις τεχνικές.
Η κινεζική ζωγραφική, που προκύπτει από την κινεζική καλλιγραφία, ως μορφή της κινεζικής καλλιτεχνικής παράδοσης αποτελεί μια γέφυρα που μπορεί να αναδείξει την εκτίμηση που ανέκαθεν είχαν οι Κινέζοι στη ζωή και τη φύση, το ατομικό και το συλλογικό, την εσωτερικότητα και την εξωτερίκευση. Επομένως, η κινεζική ζωγραφική συνδέεται άμεσα με την καλλιγραφία, και κατά μια έννοια αλληλοσυμπληρώνονται. Στον κινεζικό τρόπο σκέψης ένας παραδοσιακός ποιητής θα έπρεπε να μπορεί να ζωγραφίζει, να γράφει καλλιγραφία, ποιήματα, μουσική. Έτσι, ως μια από τις βασικές δεξιότητες, η δεξιότητα της ζωγραφικής είναι πραγματικά σπουδαία.
Η ζωγραφική είναι η αποτύπωση του περιεχομένου ενός ποιήματος και η υλοποίηση μιας εικόνας μέσω της καλλιγραφίας, αλλά είναι επίσης η εξωτερίκευση του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπου. «Η ποίηση είναι ζωγραφική και η ζωγραφική είναι ποίηση». Επιπλέον, πολλών ανθρώπων η προσωπική φιλοδοξία ή ο στόχος της ζωής δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν με τα καθημερινά τους έργα και τότε αποδίδουν τον ιδανικό γι' αυτούς κόσμο με τη ζωγραφική τους. Η άποψη ότι «η ζωγραφική είναι ποίηση και η ποίηση ζωγραφική» υπήρξε το κριτήριο για τη δημιουργία εξαιρετικών έργων. Επιγραφές και σφραγίδες επεξηγούν τις ιδέες και τα συναισθήματα του ζωγράφου και προσθέτουν τη δική τους ομορφιά στον ζωγραφικό πίνακα.
[ 
]
