Τον Ιανουάριο του 1994 η κινεζική κυβέρνηση έθεσε σε ισχύ τον Κανονισμό Διαχείρισης των Χώρων Διεξαγωγής Θρησκευτικών Δραστηριοτήτων, ώστε να διασφαλίζονται τα νόμιμα δικαιώματα και τα συμφέροντά τους. Το Φεβρουάριο εκείνου του χρόνου η κινεζική κυβέρνηση θέσπισε επίσης τον κανονισμό για τη διαχείριση των θρησκευτικών δραστηριοτήτων των ξένων στη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, ώστε να επιδείξει τον απαιτούμενο σεβασμό στην θρησκευτική ελευθερία των ξένων στην Κίνα και να προστατέψει τις φιλικές πολιτιστικές ανταλλαγές και την ακαδημαϊκή επικοινωνία των ξένων, σε σχέση με τη θρησκεία, με ανθρώπους από τον κινεζικό θρησκευτικό κύκλο.
Οι κινεζικοί νόμοι επίσης ορίζουν ότι οι κανονικές ιεραποστολικές υποθέσεις και θρησκευτικές υπηρεσίες σε χώρους θρησκευτικών δραστηριοτήτων ή στις κατοικίες των πιστών, σύμφωνα με τις θρησκευτικές πρακτικές, όπως η απόδοση τιμής στο Βούδα, η ανάγνωση κλασικών θρησκευτικών κειμένων, οι λατρευτικές τελετές, οι προσευχές, η αναπαράσταση θρησκευτικών έργων, το κήρυγμα, η λειτουργία, το βάπτισμα, ο ασπασμός του μοναχικού βίου από άντρες ή γυναίκες, η αποχή κατά τη διάρκεια του Ραμαζανιού, η παρακολούθηση θρησκευτικών φεστιβάλ, η τέλεση μυστηρίων σε κρίσιμες περιστάσεις και η η φροντίδα των σορών, πραγματοποιούνται από θρησκευτικές οργανώσεις και πιστούς και προστατεύονται από το νόμο. Κανείς δεν μπορεί να παρεμβαίνει σε αυτές τις δραστηριότητες.
Όπως πολλές άλλες χώρες στον κόσμο, η Κίνα υιοθετεί την αρχή του χωρισμού θρησκείας και κρατικής εκπαίδευσης και -με εξαίρεση ορισμένα κολλέγια και ερευνητικά ινστιτούτα, που είναι υπεύθυνα για την εκπαίδευση και τη μελέτη των θρησκειών- η θρησκεία δεν διδάσκεται στη δημόσια εκπαίδευση. Τα σχολεία που ιδρύονται από θρησκευτικές οργανώσεις μπορούν να παρέχουν συστηματική θρησκευτική εκπαίδευση ανάλογα με τις επικρατούσες συνθήκες.
Στη διάρκεια της μακρόχρονης ιστορικής της εξέλιξης, η θρησκευτική κουλτούρα στην Κίνα έχει γίνει μέρος της παραδοσιακής κινεζικής ιδεολογικής κουλτούρας. Όλες οι θρησκευτικές οργανώσεις τιμούν την αρχή ότι πρέπει να συμβάλλουν και να προσφέρουν υπηρεσίες στην κοινωνία και το λαό. Για παράδειγμα, ο βουδισμός διακηρύσσει ότι πρέπει να ενισχύεται η χώρα και η ευημερία του λαού, ο Καθολικισμός υπογραμμίζει το δόγμα της δοξολογίας προς το Θεό και την ευεργεσία προς τον άνθρωπο, ο Ταοϊσμός υποστηρίζει την πρόταση της προσφοράς απεριόριστης αγάπης στους πάντες και την υπηρεσία της κοινωνίας με την ευγενή αποδοχή της ιδιοσυγκρασίας των άλλων και το Ισλάμ κηρύσσει την εξασφάλιση της ευτυχίας στη ζωή αυτή, αλλά και μετά απ' αυτήν.
[ 
]
