Από το 220 π.Χ. μέχρι το 960 μ.Χ. την ηγεμονία στην Κίνα διαδέχθηκαν οι Δυναστείες Γουέι, Τζιν, η Νότια και η Βόρεια Δυναστεία και οι Δυναστείες Σούι, Τανγκ και Γουτάι. Αυτό το διάστημα οι μέθοδοι διάγνωσης με την ψηλάφηση του σφυγμού έκαναν μεγαλύτερες ακόμη προόδους. Την περίοδο της Δυναστείας Τζιν, ένας γιατρός ονόματι Γουάνγκ Σου έγραψε το βιβλίο τα Κλασικά περί του Σφυγμού, ή Mai Jing，στα οποία παρέθετε 24 τρόπους παρακολούθησης του σφυγμού. Το βιβλίο απέκτησε μεγάλη απήχηση τόσο στην Κίνα όσο και αλλού. Την ίδια περίοδο, η Κινεζική ιατρική ταξινομήθηκε σε συγκεκριμένες κατηγορίες και νέα βιβλία γράφτηκαν για αυτές. Στο βελονισμό, για παράδειγμα, υπήρχε το βιβλίο Βελονισμός και Θερμοθεραπεία με Μόξα, ή Zhen Jiu Jia Yi Jing; Τα βιβλία Bao Bu Zi και Zhou Hou Fang συνταγογραφούσαν την κατασκευή χαπιών που χάριζαν την αθανασία. Στη φαρμακευτική υπήρχε η Πραγματεία του Λέι πάνω στην Προετοιμασία φαρμάκων, ή Lei Gong Pao Zhi Lun. Ένα πασίγνωστο βιβλίο χειρουργικής εκείνης της εποχής ονομαζόταν Τα γιατρικά που κληροδότησαν τα Φαντάσματα, του Liu Juanzi ή Liu Juan Zi Gui Yi Fang.
Αργότερα, κατά την περίοδο της Δυναστείας Σονγκ, (960 μ.Χ.-1279 μ.Χ.) κάποιος ονόματι Γουάνγκ Γουέι υιοθέτησε νέες μεθόδους για τη διδασκαλία του βελονσμού. Εικονογράφησε τις τεχνικές με χάρτες και πρότυπα από ανθρώπινες φιγούρες. Στη δυναστεία Μινγκ (1368 μ.Χ.-1644 μ.Χ.) οι γιατροί άρχισαν να διακρίνουν ανάμεσα στον τυφοειδή πυρετό, τις εποχικές επιδημίες και την πανούκλα. Στην Δυναστεία Τσινγκ ένα νέο βιβλίο επικεντρώθηκε αποκλειστικά στα θέματα αυτά.
Η εποχή της δυναστείας Μινγκ ήταν ορόσημο, καθώς η δυτική ιατρική άρχισε να εισάγεται στην Κίνα. Οι κινέζοι γιατροί άρχισαν να συνδυάζουν τις δυο ιατρικές. Η προσπάθεια συνεχίστηκε και η σημερινή κινεζική ιατρική αντικατοπτρίζει αυτή την πρόοδο.
[ 
]
