Ανάμεσα στις ιατρικές που εξελίχθηκαν από διάφορες κινεζικές εθνότητες, η ιατρική των Χαν είναι η πρωιμότερη και πλουσιότερη, τόσο σε πρακτική όσο και σε θεωρητική γνώση.
Η κινεζική ιατρική εμφανίστηκε στη λεκάνη του Κίτρινου Ποταμού και από πολύ νωρίς αποτέλεσε επιστημονική σχολή. Στη διάρκεια της εξέλιξής της διακρίθηκαν πολλοί καλοί γιατροί, αναπτύχθηκαν θεωρίες και σημειώθηκαν πολλές πρόοδοι.
Καταγραφές που σχετίζονται με τη θεραπευτική ιατρική, την υγιεινή και τις ασθένειες εμφανίζονται σε χαραγμένα τελετουργικά οστά, που χρησίμευαν για την πρόγνωση και τη μαντική, από την εποχή της Δυναστείας Σανγκ, περίπου 3000 χρόνια πριν. Στην επόμενη δυναστεία Τζόου, οι γιατροί μάθαιναν νέες τεχνικές για τη διάγνωση των ασθενειών. Αυτές οι τεχνικές, που τώρα είναι γνωστές ως οι τέσσεις μείζονες μέθοδοι, περιλάμβαναν: την παρατήρηση, τη χρήση της ακοής και της όσφρησης από μέρους του γιατρού, τη μέθοδο των ερωτήσεων και την ψηλάφηση και μέτρηση του σφυγμού. Οι γιατροί χρησιμοποιούσαν διάφορες μεθόδους για να θεραπεύσουν τις ασθένειες, όπως φάρμακα, βελονισμούς και εγχειρήσεις. Στην περίοδο των Τσιν και των Χαν(221 π.Χ. - 220 π.Χ.) το καινούργιο βιβλίο, Η κλασική ιατρική του Κίτρινου Αυτοκράτορα, ή Huang Di Nei Jing, άρχισε να συζητά συστηματικά τις θεωρίες της κινεζικής ιατρικής. Αυτό είναι και το πιο παλιό βιβλίο του είδους του που έχει βρεθεί. Ένα άλλο βιβλίο, οι Εμπύρετες Καταστάσεις και άλλες ασθένειες, γραμμένο από τον Τζανγκ Τζονγκτζινγκ κατά τον τρίτο αιώνα, έδωσε μια λεπτομερή καταγραφή για τον τρόπο διάγνωσης και θεραπείας ποικίλων ασθενειών που προέρχονταν από τα εσωτερικά όργανα. Αυτό το βιβλίο υπήρξε πολύ σημαντικό γιατί βοήθησε την ανάπτυξη της κλινικής ιατρικής πολλούς αιώνες αργότερα. Στην περίοδο ηγεμονίας των Χαν, η χειρουργική είχε φθάσει σε σχετικά υψηλό επίπεδο. Το βιβλίο Χρονικό των Τριών Βασιλείων, ή San Guo Zhi, αναφέρεται σε ένα γιατρό που λεγόταν Χουά Τούο που μπορούσε να χρησιμοποιεί γενική αναισθησία για τη διεξαγωγή εγχειρήσεων.
[ 
]
