Στην αρχαία Κίνα, οι αυτοκράτορες κρατούσαν τη μοίρα, ακόμα και την ίδια τη ζωή των υπηκόων τους στα χέρια τους. Με αυτή του τη δύναμη, ο αυτοκράτορας μπορούσε να δώσει αμνηστίες σε περιπτώσεις όπως η άνοδος ενός νέου αυτοκράτορα στο θρόνο, ένα γάμο της αυλής, τη γέννηση ενός πρίγκιπα ή μια στρατιωτική νίκη. Σε δύσκολες στιγμές, οι «γιοι του Ουρανού» μοίραζαν αμνηστίες για να χαλαρώσουν εντάσεις της κοινωνίας. Σε χρόνια ευημερίας, όταν οι αυτοκράτορες είχαν καλή διάθεση, επίσης δίνονταν αμνηστίες.

Σύμφωνα με ιστορικές πηγές, η κρατική αμνηστία άρχισε κατά την περίοδο των Χαν (202 π.Χ~220 μ.Χ) και έφτασε στην κορυφή της στις Δυναστείες των Τανγκ (618~907 μ.Χ) και των Σονγκ (960~1279 μ.Χ). Οι αυτοκράτορες των δύο δυναστειών διέτασσαν αμνηστίες κατά μέσο όρο κάθε 18 μήνες. Γι'αυτό, η διάρκεια της φυλάκισης δεν έπρεπε να ξεπερνά τα τρία έτη σύμφωνα με τον τότε νόμο, αφού οι παραβάτες ή εγκληματίες δεν ήταν δυνατόν να εκτίσουν ολόκληρη την ποινή που τους είχε δοθεί με τόσο συχνές αμνηστίες. Οι φυλακισμένοι σπάνια έμεναν στη φυλακή πάνω από δύο χρόνια.

Έτσι, δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε γιατί στο Shuihu Zhuan (κινέζικο λογοτεχνικό έργο που εξιστορεί τις περιπέτειες 108 φυγόδικων), οι ήρωες όταν εμπλέκονταν σε φονικά εγκλήματα, δραπέτευαν σε άλλα μέρη περιμένοντας την κρατική αμνηστία. Αν κατά τα άλλα συλλαμβάνονταν από την αστυνομία, λίγα χρόνια στη φυλακή δεν ήταν δα και τόσο μεγάλο πρόβλημα.

Η συχνότητα με την οποία δινόταν αμνηστία μειώθηκε στους επόμενους αιώνες. Κατά τη μογγολική Δυναστεία των Γιουάν (1271~1368) η συχνότητα ήταν κάθε δύο ή τρία χρόνια, ενώ κατά τη Δυναστεία των Μινγκ (1368~1644) μειώθηκε στα πέντε χρόνια. Στη Δυνασεία Τσινγκ (1644~1911), δεν άλλαξε μόνο η συχνότητα, δηλαδή κάθε 14 χρόνια, αλλά και η ποιότητά έκτισης των ποινών, αφού αυτές δεν αποσύρονταν ολοκληρωτικά, απλά περιοριζόταν κάπως ο χρόνος έκτισής τους.