Αρχίζοντας επί δυναστείας Σούι (581 – 618 μ.Χ.) και συνεχίζοντας επί Δυναστείας Τανγκ (618 – 907 μ.Χ.) εμφανίζεται η τάση και το ενδιαφέρον των αρχιτεκτόνων στην ολοκλήρωση του σχεδιασμού του κήπου με θέματα λογοτεχνικά και καλλιτεχνικά. Κατασκεύαζαν κήπους βασισμένους στην περιγραφή των στοιχείων μιας συγκεκριμένης σκηνής από κάποιο διάσημο ποίημα ή ζωγραφικό έργο, τιμώντας έτσι τον καλλιτέχνη ή τον συγγραφέα του. Μερικές φορές ένας αρχιτέκτονας μπορούσε να δημιουργήσει το ακριβές αντίγραφο μιας δεδομένης σκηνής, όπως αυτή περιγραφόταν σε ένα λογοτεχνικό ή εικαστικό έργο. Έτσι η ιδέα «κήπος με φυσικά βουνά και ποτάμια» έγινε «κήπος που μιμείται βουνά και ποτάμια».
Ο κινεζικός κήπος συνέχισε να ακμάζει και κατά την περιόδο της δυναστείας Σονγκ (960 – 1279 μ.χ.) και Γιουάν (1271 – 1368 μ.Χ.) Τώρα οι αρχιτέκτονες απέκτησαν νέες δεξιοτεχνίες, όπως η τοποθέτηση και ενσωμάτωση τεράστιων βράχων, βότσαλων ή άλλων πέτρινων όγκων μέσα στους κήπους-πάρκα. Αντί να μιμούνται τα έργα ποιητών και ζωγράφων, τους οδηγούν τώρα μέσα στους κήπους κι έτσι η αλληλεπίδραση ανάμεσα στον δημιουργό σχεδιαστή και την κοινότητα καλλιτεχνών ή συγγραφέων οδηγεί το σχεδιασμό κήπων σε ταχύτατες εξελίξεις.
Ο «χρυσός αιώνας» της κινεζικής δημιουργίας κήπων έρχεται με τις δυναστείες Μινγκ (1368 – 1644 μ.Χ.) και Τσινγκ (1644 – 1911 μ.Χ.) Η κατασκευή των Αυτοκρατορικών Κήπων στο Πεκίνο αρχίζει από την περίοδο βασιλείας του Αυτοκράτορα Κανγκσί μέχρι την βασιλεία του αυτοκράτορα Τσιανλόνγκ, της Δυναστείας Τσινγκ. Τα βασικά θέματα που επιδιώκουν οι αρχιτέκτονες των κήπων είναι «φυσικό», «ευχάριστο», «ποιητικό» και «γραφικό». Τα καλύτερα σημεία των κήπων ενισχύονται ακόμη περισσότερο με την προσθήκη κτισμάτων, που απαιτούν μεγαλύτερη συμμετοχή από μέρους του θεατή. Έτσι διακόπτουν την προηγούμενη αίσθηση της καλλιτεχνικής αποστασιοποίησης και ο κήπος σταδιακά γίνεται ένα μέρος για να ζει κανείς παρά ένα μέρος για να το θαυμάζει.
Η συνεχιζόμενη εμμονή με τους κήπους στην κινεζική κοινωνία αυξήθηκε σε βαθμό που οι μεγαλύτεροι κήποι, συχνά αποκαλούμενοι «κήποι των κήπων», άρχισαν να περιλαμβάνουν υποδιαιρέσεις αφιερωμένες σε απομιμήσεις άλλων μικρότερων κήπων. Η τέχνη μιμείται την τέχνη, όπως θα λέγαμε σήμερα.
[ 
]
