Επί Δυναστείας των Δυτικών Τζόου (11ος αιώνας-771 π.Χ.) η αρχιτεκτονική γνώρισε αξιοσημείωτη ανάπτυξη. Σε μέλη της βασιλικής οικογένειας και αριστοκράτες παραχωρήθηκε γη για να ιδρύσουν τα φεουδαρχικά τους κράτη. Έτσι, οι οικοδομικές δραστηριότητες ενισχύθηκαν. Ανασκαφές σε ανάκτορα των πρώιμων Τζόου στην επαρχία Σαασί δείχνουν ότι εκεί εξελίχθηκε ένα πρότυπο/μοντέλο με τα κύρια οικοδομήματα, τις βεράντες, την μπροστινή και την πίσω αυλή, όλα σε έναν ενιαίο άξονα.Το υλικό κατασκευής της στέγης βελτιώθηκε με τη χρήση χωμάτινων κεραμιδιών, που χρησιμοποιήθηκαν για να καλύψουν τις ενώσεις και τις υδροροές. Οι άνθρωποι σοβάτιζαν τους τοίχους με ένα μείγμα από χώμα, άμμο και ασβέστη, που δίνει λεία και σκληρή επιφάνεια. Επίσης έμαθαν να κάνουν τους βορεινούς τοίχους των σπιτιών τους πιο χοντρούς, προκειμένου να αντέχουν στους ισχυρούς και ψυχρούς ανέμους. Αλλά σημαντική αρχιτεκτονική εξέλιξη της περιόδου αποτελεί η επινόηση ενός προβόλου για τις κολόνες, που στα κινέζικα ονομάζεται ντόουγκονγκ, το οποίο τοποθετείται στην κεφαλή κάθε κολόνας ώστε να υποστηρίζει το προεξέχον γείσο. Αυτό το στοιχείο αποτέλεσε αργότερα μοναδικό χαρακτηριστικό της κλασικής κινεζικής αρχιτεκτονικής.
Τις επόμενες μερικές εκατοντάδες χρόνια άκμασε το εμπόριο και η οικονομία. Η κατασκευή ανυψωμένων εξωστών έγινε δημοφιλής, καθώς οι ηγεμόνες κάθε φεουδαρχικού κράτους χρησιμοποιούσαν «ψηλούς εξώστες και μεγαλόπρεπα ανάκτορα» για διακηρύξουν τον πλούτο και τη δύναμή τους. Αυτή η μανία για αρχιτεκτονικό μεγαλείο κορυφώθηκε στη διάρκεια του αυτοκράτορα Τσινσιχουάνγκ, του πρώτου αυτοκράτορα της αρχαίας Κίνας που ενοποίησε τη χώρα, το 221 π.Χ.
[ 
]
