Η παραδοσιακή κινεζική ζωγραφική έχει τα ιδιαίτερα υλικά και εργαλεία της, πινέλα, μελάνια και χρώματα, χαρτί, μετάξι και διάφορα είδη μελανοδοχείων. Με βάση διάφορα κριτήρια ταξινόμησης, η ζωγραφική των Κινέζων μπορεί να καταταγεί σε ποικίλες ομάδες: φιγούρες, τοπία και απεικονίσεις πουλιών και λουλουδιών. Καλλιτέχνες από τις δυναστείες Χαν και Τανγκ ζωγράφιζαν κυρίως φιγούρες. Ιδιαίτερα κατά τη δυναστεία Τανγκ, οι φιγούρες κυριάρχησαν και πολλοί καλλιτέχνες τίμησαν τις αυτοκρατορικές αυλές που τους χρηματοδοτούσαν, αναδεικνύοντας την αίγλη της αυλικής ζωής και ζωγραφίζοντας αυτοκράτορες, κυρίες των ανακτόρων και αυτοκρατορικά άλογα. Στη μεγαλύτερη ακμή της έφτασε η ζωγραφική αυτή στην αυλή των Νότιων Τανγκ. Πολλοί κριτικοί θεωρούν ωστόσο ότι το τοπίο είναι η υψηλότερη μορφή της κινεζικής ζωγραφικής τέχνης. Η εποχή από τις Πέντε Δυναστείες μέχρι τους Βόρειους Σονγκ θεωρείται ως ο «Χρυσούς Αιώνας του Κινεζικού τοπίου». Το θέμα «Λουλούδια και πουλιά» παρεκκλίνει από την διακοσμητική τέχνη για να δημιουργήσει ένα ξεχωριστό, ανεξάρτητο είδος κατά το 9ο αιώνα.
Επί εποχής Μινγκ και Τσινγκ υπογραμμίζεται η ανανέωση και εισάγονται λεπτοδουλεμένα αποτυπώματα σφραγίδων, καλλιγραφία, ποιήματα και πλαίσια, που μεγαλώνουν την κομψότητα και την ομορφιά των πινάκων.
[ 
]
