Κατά τη διάρκεια των χιλιάδων ετών της ιστορίας της κινεζικής γλώσσας, μπορούμε να δούμε καθαρά πώς τα εργαλεία και τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν για τη γραφή επηρέασαν την απόδοση των χαρακτήρων. Τα παλαιότερα ίχνη κινεζικής γραφής βρίσκονται πάνω σε πήλινα και τελετουργικά οστά, όπου οι χαρακτήρες χαράσσονται με αιχμηρά αντικείμενα και το σχήμα τους είναι γωνιώδες.
Το βιβλίο, που πρώτοι οι Κινέζοι δημιούργησαν, ήταν ξύλα από μπαμπού τοποθετημένα δίπλα δίπλα. Οι στήλες των χαρακτήρων γράφονταν στο καθένα από αυτά με ένα πινέλο, που ταίριαζε εξαιρετικά στον κινεζικό τρόπο γραφής, από τα δεξιά προς τα αριστερά. Η γραφή με πινέλο έδινε επίσης κάποια ελευθερία στο σχήμα των χαρακτήρων, ιδιαίτερα από τότε που εφευρέθηκε το χαρτί.
Στην Κίνα, από το απώτατο παρελθόν της μέχρι και σήμερα, η καλλιγραφία θεωρήθηκε μια από τις υψηλότερες μορφές τέχνης. Υπάρχουν διάφορες τεχνικές και καλλιτεχνικές τάσεις, που μπορεί να ποικίλλουν από τις τετραγωνισμένες άκαμπτες φόρμες μέχρι τα πολύ αφηρημένα και πολύ εκφραστικά στυλ, που ούτε οι ντόπιοι Κινέζοι δεν μπορούν να διαβάσουν. Αυτό υποδηλώνει ότι, τελικά, οι λέξεις και η σημασία δεν είναι αυτά που έχουν τη μεγαλύτερη σπουδαιότητα προκειμένου να εκτιμήσει κανείς την κινεζική καλλιγραφία. Από την άλλη βέβαια, η δυνατότητα ανάγνωσης και ερμηνείας του χαρακτήρα είναι πολύ μεγάλο προσόν. Ένα από τα μοναδικά χαρακτηριστικά της κινεζικής καλλιγραφίας είναι ότι το φραστικό με το απεικονιστικό στοιχείο έρχονται σε σύζευξη και ενότητα. Η γραφή των κινεζικών χαρακτήρων έχει σειρά, που σημαίνει ότι καθένας που γράφει οφείλει να γράφει τα επιμέρους τμήματα του χαρακτήρα με την ίδια, τη σωστή σειρά. Δεν είναι σπάνιο να δει κανείς αναγνώστες να προσπαθούν να μαντέψουν τη σειρά με την οποία γράφτηκε ο χαρακτήρας. Ιχνηλατώντας, έστω και με τη φαντασία, τη γραφή του χαρακτήρα μπορεί κανείς να κατανοήσει τον αυτοσχεδιασμό του καλλιτέχνη και την απεικόνιση του συμβόλου.
[ 
