Τα παραδοσιακά κινεζικά μουσικά όργανα διαθέτουν μακρά ιστορία. Στις περιόδους του Δυτικού Τζόου, της Άνοιξης και του Φθινοπώρου και των Εμπόλεμων Κρατών, οι διάφοροι αυλοί και τα ποικίλα κρουστά όργανα φτιαγμένα από μπρούντζο ήταν πολύ δημοφιλή ανάμεσα στους πλούσιους και ισχυρούς. Σε αυτές τις περιόδους αναδείχθηκαν μερικοί έντεχνοι και αξιόλογοι καλλιτέχνες, για παράδειγμα ο Σι Τζιουάν και ο Σι Κουάν, καθώς και μερικά υπέροχα μουσικά έργα. Το Γουτσουέι, που ερμηνεύονταν με πνευστά και κρουστά όργανα στις Δυναστείες Τσιν και Χαν, το Τσινγκσάν στις Δυναστείες Ουέι και Τζιν, η μουσική του Πίπα, του κινεζικού λαούτου στις Δυναστείες Σουέι και Τανγκ, η λεπτή μουσική στη Δυναστεία Σονγκ και το Σιφανλουόγου στη Δυναστεία Γιουάν, που ονομάστηκε έτσι γιατί χρειάζεται τουλάχιστον 10 όργανα για να παιχθεί: Όλα αυτά είναι διαφορετικοί τύποι μουσικής, στους οποίους βασίζονται και από τους οποίους αναπτύχθηκαν βασικά στοιχεία της σύγχρονης μουσικής.
Ανάλογα με τις λειτουργίες και μεθόδους του παιξίματος, τα παραδοσιακά κινεζικά μουσικά όργανα χωρίζονται σε 4 είδη: Το πνευστό, το κρουστό, το έγχορδο χωρίς και το έγχορδο με δοξάρι. Μέσω της χρήσης των διαφορετικών οργάνων και του συνδυασμού τους, εκφράζονται διαφορετκές αιθήσεις, ιδέες και ψυχικές διαθέσεις.
Συνήθως, το απλό κρουστό σύνολο, του οποίου ο ρυθμός είναι δυνατός, αξιοποιείται στα ζεστά και ζωντανά έργα. Ενώ το κουρατέτο ή το κουιντέτο με λυρική και μαλακή μελωδία είναι άκρως κατάλληλα για μουσική δωματίου.
Σύμφωνα με την παράδοση, τα έργα ακολουθούσαν συγκεκριμένο σύστημα μουσικών κανόνων κατά την διάρκεια της δημιουργίας τους. Οι κανόνες αυτοί περιελάμβαναν τις παραλλαγές, την κυκλοφορία, τον συνδυασμό και την συγκρότηση. Οι πρώτοι δύο χρησιμοποιούνταν ευρύτατα.
[ 
]
