Ο αυλός είναι πολύ δημοφιλής στην Κίνα. Λόγω της φυσικής κατασκευής του από μπαμπού λέγεται και τζου ντι (zhudi), το οποίο κυριολεκτικά σημαίνει φλογέρα μπαμπού.
Οι κόμποι του μακριού καλαμιού μπαμπού έχουν απομακρυνθεί. Υπάρχει ένα επιστόμιο, μια συνδεδεμένη οπή και 6 ακόμη οπές. Το επιστόμιο είναι η οπή από όπου φυσάει κανείς αέρα μέσα στο καλάμι του μπαμπού προκειμένου να παράγει ήχο. Αμέσως μετά βρίσκεται μια συνδεδεμένη οπή η οποία καλύπτεται από τη μεμβράνη του μπαμπού ή ένα βούρλο. Ο αέρας κάνει τη μεμβράνη να πάλλεται ώστε να αναπαράγει καθαρούς και απαλούς τόνους.
Παρόλο που η κατασκευή του αυλού είναι πολύ απλή, έχει ιστορία 7000 χρόνων. Περίπου 4500 χρόνια πριν, οι κατασκευαστές άρχισαν να κατασκευάζουν αυλούς από μπαμπού αντί κόκαλα που χρησιμοποιούνταν ως τότε. Κατά τη διάρκειας της διακυβέρνησης του δεύτερου αυτοκράτορα της Δυναστείας των Χαν, τον 1ο αιώνα π.Χ., ο αυλός λεγόταν και χενγκ τσουέι (hengchui), που μεταφράζεται ως «φυσώ οριζόντια». Από τον 7ο αιώνα και έπειτα, προστέθηκε η οπή που καλύπτεται από μεμβράνη. Αργότερα, με την εξέλιξη του ελεύθερου στίχου κατά τη διάρκεια της Δυναστείας των Σονγκ (960-1279 μ.Χ.) και τη μουσική της Δυναστείας των Γιουάν (1279-1368), ο αυλός έγινε το βασικό συνοδευτικό μουσικό όργανο Ήταν επίσης αναπόσπαστο στοιχείο στα λαϊκά και παραδοσιακά δραματουργικά έργα.
Ο αυλός είναι πλούσιος ερμηνευτικά. Όχι μόνο μπορεί να παίξει δυνατές και ηχηρές μελωδίες, αλλά και χαρούμενη χορευτική μουσική και γαλήνια τραγούδια. Επιπροσθέτως, μπορεί να μιμηθεί διάφορους ήχους στη φύση καθώς και το κελάιδισμα των πουλιών.
Υπάρχουν πολλά είδη αυλών, όπως αυτοί με 7 ή 11 οπές, καθώς και αυτοί με κλειδιά. Ανάλογα με τον τύπο, διακρίνονται σε 2 ομάδες. Το τσου ντι (qudi), ένα άλλο είδος αυλού, που είναι δημοφιλές κυρίως στο νότιο μέρος του Κίτρινου Ποταμού, αντιπροσωπεύει την ομάδα του νότου, με ήχους καθαρούς και κομψούς. Σε αντίθεση με την ομάδα του νότου, ο τύπος του βορρά είναι άγριος και δυνατός, και είναι δημοφιλής κυρίως στη βόρεια Κίνα.
[ 
]
