Σήμερα το σούεν είναι ένα ωοειδούς σχήματος, πνευστό όργανο με τρύπες. Αρχικά είχε μόνο μία τρύπα ενώ αργότερα απέκτησε περισσότερες. Στα τέλη του 3 πΧ αι. εμφανίστηκε σαν όργανο με έξι τρύπες.
Ο καθηγητής Τσάο Τζενγκ, του Μουσικού Ωδείου της Κίνας, προσπαθούσε να αναπαράγει ένα αρχαίο πήλινο σούεν από τα τέλη του 1930. Αργότερα, στο Ωδείο της Τιάντζινγκ, κατάφερε να φτιάξει μια νέα έκδοσή του, με εννέα τρύπες. Το νέο αυτό όργανο όχι μόνο διατηρούσε το πρωταρχικό του σχήμα και ήχο, αλλά διέθετε διευρυμένη εμβέλεια και μεγαλύτερη ένταση. Οι εννέα τρύπες του ήταν ελεύθερα τοποθετημένες, διευκολύνοντας έτσι το παίξιμο. Σύντομα ο Τζάο Λιάνγκσαν, μαθητής του Τσάο Τζενγκ από το Μουσικοχορευτικό Συγκρότημα της επαρχίας Χουμπέι, ανέπτυξε ένα με 10 τρύπες που κάλυπτε τις υψηλές τονικά κλίμακες.
Ιστορικά, το σούεν χρησιμοποιούνταν στην Κίνα για το παίξιμο βασιλικής μουσικής. Υπάρχουν δύο είδη: ένα ωοειδές ( μικρότερο με δυνατότερο ήχο) και ένα το οποίο παίζεται μαζί με ένα σωληνοειδούς σχήματος όργανο από μπαμπού, ονόματι τσι. Περιγραφές σχετικά με το σούεν μπορούν να βρεθούν στα «κλασσικά της ποίησης», την αρχαιότερη ποιητική συλλογή στην Κίνα.
[ 
]
