Η δύναμη της Φύσης, ένα ταξίδι στην έρημο Γκόμπι

Η λίμνη Τσινγκχάι, η μεγαλύτερη εσωτερική λίμνη της Κίνας, είχε παγώσει κατά το ήμισυ στα τέλη Δεκεμβρίου. CHEN MEILING / CHINA DAILY

Μια έρημος μπορεί να φαίνεται εντελώς έρημη, αλλά περπατώντας στους αμμόλοφους του βουνού της ηχούς, στην άκρη της ερήμου Γκόμπι μια κρύα χειμωνιάτικη μέρα, η Τσεν Μεϊλίνγκ που έγραψε αυτήν την ιστορία, ένιωσε την ισχυρή δύναμη της ζωής. Όπως αφηγείται η ίδια,

«Την πρώτη φορά που είδα την έρημο, που βρίσκεται κοντά στην πόλη Ντουνχουάνγκ στην επαρχία Γκανσού της βορειοδυτικής Κίνας, σοκαρίστηκα. Γεννημένη στην κεντρική Κίνα, γνωρίζω ποτάμια, δάση, καταπράσινα βουνά και ειδυλλιακά τοπία. Αλλά δεν είδα κανένα από αυτά κατά τη διάρκεια των επτά ημερών του ταξιδιού μου στα τέλη Δεκεμβρίου στις επαρχίες Τσινγκχάι και Γκανσού. Το μόνο που είδα ήταν άμμος, σπηλιές και άγονες γεωμορφές, οι οποίες το χειμώνα φαίνονται άχρωμες και έρημες.

Αλλά αυτή ήταν μόνο η πρώτη εντύπωση. Σύντομα άρχισα να βλέπω ότι το άγνωστο τοπίο έχει τη δική του εκπληκτική ομορφιά. Σιγά σιγά ανακάλυψα ότι η άμμος τραγουδά το τραγούδι της Γαίας, σαν να ψέλνει ένα επικό ποίημα που θυμίζει όλες τις χιλιετίες που έχουν βιώσει οι συνεχώς μεταβαλλόμενοι κόκκοι άμμου.

Είδα στους πρόποδες του βουνού μαραμένα καλάμια, σαν να χτυπήθηκαν από το κρύο χέρι του χειμώνα, να ταλαντεύονται καθώς περιμένουν την ζεστή αγκαλιά της άνοιξης.

Παρατήρησα ένα καραβάνι καμήλες ερχόμενο να ξεκουραστεί, διασχίζοντας το αμμώδες βουνό, καθώς το ηλιοβασίλεμα δημιουργούσε ένα ημικυκλικό φωτοστέφανο. Η σκηνή εκείνη μπροστά στα μάτια μου, με έκανε να θέλω να ενώσω τις παλάμες μου σε προσευχή.

Ένα καραβάνι καμήλες φτάνει κοντά στο Ντουνχουάνγκ της επαρχίας Γκανσού.

Πριν βάλω το πόδι μου στην άμμο, μερικοί κάτοικοι της περιοχής προσπάθησαν να με πείσουν να αλλάξω το ταξιδιωτικό μου σχέδιο, λέγοντας ότι, "δεν είναι καλή ιδέα να επισκεφτείς αυτά τα μέρη το χειμώνα". Προειδοποίησαν ότι η θερμοκρασία μπορεί να πέσει τόσο πολύ, όσο στο - 20. Τα νερά της λίμνης Τσινγκχάι είναι παγωμένα και η όαση είναι γυμνή από πράσινο αυτήν την εποχή. Το φως της ημέρας ξεκινά περίπου στις 9 π.μ. και η νύχτα πέφτει στις 6:30 μ.μ. Οι περισσότερες υπηρεσίες ψυχαγωγίας και μεταφοράς που σχετίζονται με τον τουρισμό αναστέλλονται για το χειμώνα και οι ντόπιοι κάνουν το ελάχιστο των υπαίθριων δραστηριοτήτων.

Αλλά είχα αποφασίσει να πάω, καθώς δεν είχα ταξιδέψει για σχεδόν ένα χρόνο λόγω της πανδημίας COVID-19. Ήθελα να ανανεωθώ, πατώντας το κουμπί παύσης στη συνήθη ζωή μου στο Πεκίνο. Και είχα δίκιο να κάνω αυτό το ταξίδι, αφού αντί να με απογοητεύσει όπως έλεγαν όλοι, με εξέπληξε υπέροχα. Αποφεύγοντας τα πλήθη που συναντώνται συνήθως σε δημοφιλείς τουριστικούς χώρους τους θερμότερους μήνες, κατάφερα να εκτιμήσω το τοπίο και να τραβήξω όσες φωτογραφίες ήθελα. Επίσης, δεν χρειαζόταν να κλείσω τα πάντα εκ των προτέρων και, φυσικά, γλίτωσα χρήματα.

Μου κόστισε περίπου 4.400 γιουάν (679 δολάρια ΗΠΑ) συνολικά για το ταξίδι. Όλα τα δωμάτια του ξενοδοχείου, τεσσάρων αστέρων και άνω, ήταν περίπου 200 γιουάν φθηνότερα. Όλα τα γραφικά σημεία που επισκέφτηκα προσέφεραν μεγάλες εκπτώσεις στις τιμές εισιτηρίων εισόδου.

Αν και προκάλεσε κάποια ενόχληση που δεν υπήρχαν τουριστικά λεωφορεία, οι ενθουσιώδεις ταξιδιώτες μπορούν πάντα να βρουν έναν τρόπο να λύσουν το πρόβλημα. Για παράδειγμα, πλήρωσα μόνο 113 γιουάν για να συμμετάσχω σε μια μονοήμερη περιοδεία μέσω της πλατφόρμας υπηρεσιών Meituan Dianping για να επισκεφθώ τη λίμνη Τσινγκχάι και την αλμυρή Λίμνη Τσαρχάν στο Τσινγκχάι (στην τιμή δεν περιλαμβάνονται εισιτήρια εισόδου και μεσημεριανό γεύμα).

Το γραφικό σημείο της λίμνης Τσινγκχάι που είναι η μεγαλύτερη λίμνη στην ενδοχώρα της Κίνας, απέχει περίπου δυόμισι ώρες με το αυτοκίνητο από την πρωτεύουσα του Τσινγκχάι, Σινίνγκ, και βρίσκεται περίπου 3.200 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Οκτώ τουρίστες που ταξίδευαν μόνοι, συγκεντρώθηκαν στις 6 π.μ., όλοι το ίδιο ενθουσιασμένοι που ήταν οι μόνοι τουρίστες που επισκέπτονταν την τοποθεσία αυτή.

Εν μέρει παγωμένη, η λίμνη ήταν σαν ένας σπασμένος μπλε καθρέφτης. Τα δέντρα και τα ξύλινα σπίτια που στέκονται στο κέντρο της λίμνης, μαζί με τις χιονισμένες όχθες, προσδίδουν την εμφάνιση ελαιογραφίας. Πουλιά πέταξαν προς όλες τις κατευθύνσεις όταν τα ενοχλήσαμε και τα κύματα έσπαγαν στις πέτρες κατά μήκος της όχθης, αφήνοντας παγωμένα ίχνη. Σε ορισμένα σημεία, ήταν δύσκολο να πει κανείς αν ήταν πάγος ή ξηρά.

Ο Μα Τσινγκφέι, 24 ετών, ένας από τους τουρίστες της ομάδας, έγραψε στο WeChat του ότι: «Είναι μια καθαρή γη ικανή να αναζωογονήσει την καρδιά κάποιου που νιώθει κουρασμένος από τη θορυβώδη ζωή της πόλης. Η αρμονική εικόνα μου άφησε μια μακροχρόνια αίσθηση».

Η Τζιανγκ Χουιλίνγκ, 23 ετών, που ταξίδεψε εκεί από την επαρχία Γκουανγκντόνγκ, είπε ότι δεν είχε ξαναδεί πραγματικό χιόνι πριν. Πιστεύει ότι το ταξίδι άξιζε τον κόπο.

Πριν φτάσουμε στην αλμυρή λίμνη Τσαρχάν, στα δυτικά της λίμνης Τσινγκχάι, η οποία απέχει πάνω από 4 ώρες με το αυτοκίνητο από το Σινίνγκ, είδαμε ένα τρένο να μεταφέρει αλάτι. Ο οδηγός μας είπε ότι το αλάτι από εδώ θα καταλήξει μετά την επεξεργασία του, μακριά, στο φαγητών των ανθρώπων.

Ταξιδιώτες παρατηρούν τις μορφές Ντανσιά στο Τζανγκγιέ, επαρχία Γκανσού. Οι γεωμορφές διαθέτουν λευκές, κίτρινες, πορτοκαλιές και κόκκινες ρίγες, ενώ το ηλιοβασίλεμα είναι η ιδανική στιγμή για να ανακαλύψει κανείς τη λάμψη του ψαμμίτη. CHEN MEILING / CHINA Daily

Δεν είδαμε το νερό της λίμνης μέχρι που περπατήσαμε 5 χιλιόμετρα στο κέντρο της περιοχής. Το κεφάλι και τα αυτιά μου πονούσαν από το κρύο και τα χέρια μου πάγωναν αμέσως μόλις εκτίθονταν στον αέρα. Στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής, ένιωθα σαν να ποδηλατούσα μέσα σε ένα πλυντήριο. Παρ 'όλα αυτά, μαζί με τους άλλους ταξιδιώτες έβγαλα μερικές καλές φωτογραφίες, προσπαθώντας για ένα χαμόγελο. Δεν είναι ασυνήθιστο για εντελώς ξένους να αναπτύσσουν μια συντροφικότητα όταν εκτίθενται σε ένα σκληρό περιβάλλον μαζί. Είναι η φιλία των συντρόφων.

Επειδή ήταν εκτός σεζόν, έπρεπε να νοικιάσω ένα αυτοκίνητο για 160 γιουάν για να περιηγηθώ στο γραφικό σημείο της Ντανσιά στην περιοχή Τζανγκγέ και αργότερα πλήρωσα 320 γιουάν για να πάω στο πέρασμα της Πύλης του Νεφρίτη και τα Σπήλαια Μογκάο στο Ντουνχουάνγκ της επαρχίας Γκανσού. Μπορώ να πω ότι οι οδηγοί ήταν πολύ ευχαριστημένοι που κατάφεραν να βρουν πελάτη τους χειμερινούς μήνες.

Ήταν μεγάλη πολυτέλεια που είχαμε τη δυνατότητα να δούμε τις γεωμορφές Ντανσιά για περισσότερες από πέντε ώρες. Οι μορφές της γης ήταν δραματικές - οι πλευρές που έβλεπαν στον ήλιο έδειχναν τις χαρακτηριστικές τους λευκές, κίτρινες, πορτοκαλιές και κόκκινες ρίγες, ενώ εκείνες που έβλεπαν μακριά ήταν καλυμμένες με χιόνι. Το ηλιοβασίλεμα ήταν η ιδανική στιγμή για να δούμε λάμψη του ψαμμίτη. Ταξιδέψαμε με λεωφορείο από κάθε πανοραμικό σημείο καθώς απαγορεύεται να περπατηθεί οποιοδήποτε σημείο των Ντανσιά, καθώς μπορεί να χρειαστούν ακόμα και 600 χρόνια μετά για να ξαναγίνει.

Το Πέρασμα της Πύλης του Νεφρίτη, η πύλη για τους εμπόρους και τους απεσταλμένους προς τις δυτικές χώρες, λειτούργησε ως βασικός κόμβος κατά μήκος του Δρόμου του Μεταξιού και ήταν σημαντικό στρατιωτικό φρούριο κατά τη διάρκεια της δυναστείας των Χαν (206 π.Χ.-μ.Χ. 220). Τώρα, απομένουν λίγα ερείπια. Φαντάστηκα την απέραντη έκταση της ερήμου Γκόμπι, πως θα πρέπει να έμοιαζε σε εκείνους που στάθηκαν εκεί πολύ πριν από μένα. Το άγονο και ερημικό τοπίο, μαζί με την επίσημη μουσική υπόκρουση που μετέδιδε ένα ηχείο, με έκανε να νιώσω σαν στρατιώτης που φύλαγε τα σύνορα εκεί και δεν είχε επιστρέψει σπίτι για 30 χρόνια.

Μου ήρθε στο μυαλό μια πρόταση που είχα διαβάσει στο διαδίκτυο σχετικά με τη μοναξιά, που έλεγε ότι είναι μια κατάσταση σκέψης. Και συνειδητοποίησα ότι η φιλοξενία της φύσης σήμαινε ότι αν και ταξίδευα μόνη μου, στην πραγματικότητα δεν ένιωθα καθόλου μόνη. Ίσως δεν είναι απαραίτητο να είσαι μέσα στο πλήθος για να είσαι μέρος της κοινωνικής ζωής. Η συζήτηση με τους προγόνους, επισκεπτόμενη τους τόπους όπου έζησαν, παρόλο που μπορεί να φαίνονται ζοφεροί και έρημοι, είναι ένας άλλος τρόπος για να έρθει κανείς σε επαφή με το μυαλό εκείνων των "παλιών φίλων".