Η ευγνωμοσύνη ενός Θιβετιανού δάσκαλου

Ο Μίγκμαρ Τσέρινγκ, ο διευθυντής του νηπιαγωγείου του χωριού Τσόγκο, στην κομητεία Νακαρζέ, στην αυτόνομη περιοχή του Θιβέτ, ελέγχει τα δόντια ενός μαθητή. (Φωτογραφία/China Daily)

Το καλοκαίρι φτάνει αργά και φεύγει γρήγορα στο Πουματσανγκθάνγκ, την υψηλότερη πόλη της Κίνας, σε υψόμετρο 5.373 μέτρων στην Αυτόνομη Περιοχή του Θιβέτ – 200 μέτρα ψηλότερα από το καταφύγιο βάσης για το Όρος Τσομολάνγκμα ( το γνωστό μας Έβερεστ).

Γύρω στις 10 το πρωί, γονείς και παιδιά με χοντρές θιβετιανές ρόμπες πλησιάζουν την πύλη του νηπιαγωγείου του χωριού Τσόγκο στο Νακαρζέ. Φυσάει πολύ και στους -5 βαθμούς Κελσίου κάνει τσουχτερό κρύο. Τα παιδιά οδηγούνται γρήγορα από τους δασκάλους τους μέσα στις ζεστές τάξεις.

Ο 20χρονος Μίγκμαρ Τσέρινγκ, είναι διευθυντής του νηπιαγωγείου, το οποίο έχει 13 μαθητές. Δάσκαλος γλώσσας και τέχνης, μετατέθηκε στο νηπιαγωγείο αυτό τον Οκτώβριο του 2020 για διετή θητεία.

Γεννημένος σε μια οικογένεια αγροτών στην κομητεία Τσουσούλ του Θιβέτ, ο Μίγκμαρ Τσέρινγκ ολοκλήρωσε το γυμνάσιο στο Σαοσίνγκ της επαρχίας Τζετζιάνγκ, στην ανατολική Κίνα. Το σχολείο που πήγε παρείχε ευκαιρίες εκπαίδευσης σε φτωχούς Θιβετιανούς μαθητές. Δεν υπήρχαν δίδακτρα ή έξοδα διαμονής, αλλά δύο γυναίκες είχαν αναλάβει τα έξοδα διαβίωσης του Μίγκμαρ Τσέρινγκ για τα δύο χρόνια που έκανε μαθήματα στο Σαοσίνγκ, τόσο μακριά από το σπίτι του.

Το νηπιαγωγείο του είναι ένα μείγμα μοντέρνου και παραδοσιακού στυλ. «Οι τάξεις, τα γραφεία και οι κοιτώνες των παιδιών έχουν κλιματιστικά και θερμάστρες, αλλά οι δάσκαλοι πρέπει να καίνε κοπριά γιακ για μαγείρεμα και θέρμανση», όπως ενημερώνει ο Μίγκμαρ Τσέρινγκ, προσθέτοντας ότι τα παιδιά ζεσταίνονται κάθε πρωί κάνοντας αθλήματα όπως πυγμαχία, ποδηλασία και χορό.

«Πολλοί μου έλεγαν ότι θα ένιωθα ζάλη δουλεύοντας σε τόσο μεγάλο υψόμετρο και στην αρχή ανησύχησα. Αλλά αντέχω το υψόμετρο· είμαι ακόμα νέος και δυνατός» λέει ο ίδιος, προσθέτοντας όμως ότι η εργασία σε ένα τόσο σκληρό περιβάλλον δεν είναι εύκολη. Μερικές φορές νιώθει ζαλάδα όταν κάνει βαριές εργασίες.

Για τον Μίνγκμαρ Τσέρινγκ, η δουλειά του δασκάλου είναι τιμή και είναι ιδανική εργασία. «Πριν από χρόνια έλαβα οικονομική βοήθεια για τις σπουδές μου και τώρα ήρθε η ώρα να ανταποδώσω την βοήθεια που έλαβα στην κοινωνία» λέει ο ίδιος.

Τα τελευταία χρόνια σκεφτόταν τις δύο γυναίκες που στήριξαν οικονομικά την εκπαίδευσή του. Στις 27 Σεπτεμβρίου, είχε την ευκαιρία να μοιραστεί την ιστορία του με ανθρώπους από μια φιλανθρωπική οργάνωση που επισκέφθηκαν την περιοχή του για να δωρίσουν αθλητικά είδη και εκπαιδευτικό υλικό.

Όταν τους είπε την επιθυμία του να βρουν τις γυναίκες, ένας δημοσιογράφος της ομάδας προσφέρθηκε να βοηθήσει. Μέσα σε μια εβδομάδα από τη δημοσίευση ενός βίντεο για την ιστορία του διευθυντή στα κινεζικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κατάφερε και βρήκε τις ευεργέτιδές του.

Ένας από τους πρώην καθηγητές του στο γυμνάσιο είδε το βίντεο και έδωσε τα τηλέφωνα επικοινωνίας των γυναικών, με τις οποίες μίλησε ο Μίγκμαρ Τσέρινγκ και τις προσκάλεσε να επισκεφθούν το Θιβέτ. Εκείνες ανταπέδωσαν με μια πρόσκληση να τις επισκεφτεί στο Τζετζιάνγκ.

«Είμαι χαρούμενος που ένας από τους πρώην δασκάλους μου από το Τζετζιάνγκ βοήθησε να βρεθούν οι δύο άνθρωποι που με βοήθησαν. Είχαμε μια μακρά συνομιλία στο τηλέφωνο και υποσχέθηκα ότι θα τους έστελνα μερικές τοπικές σπεσιαλιτέ και δώρα για να εκφράσω τις ευχαριστίες μου... Θέλω να είμαι καλός και ευγνώμων άνθρώπος – ένας άνθρωπος που βοηθά τους άλλους».