Γυναίκες της Κίνας – Προστάτιδες των Δασών

Η Σιου Τσουνμέι (δεύτερη δεξιά) περιπολεί στα δάση με την ομάδα της στην επαρχία Χεϊλοτζιάνγκ. (φωτογραφία / CHINA DAILY)

Δύσκολοι ρόλοι που απαιτούν σκληρή δουλειά, γενναιότητα και αφοσίωση

Σχεδόν κάθε μέρα τα τελευταία δυόμισι χρόνια, η Σιου Τσουνμέι και οι συνάδελφοί της περιπολούν τα δάση στην επαρχία Χεϊλοτζιάνγκ.

Περπατώντας κατά μέσο όρο 8 χιλιόμετρα την ημέρα σε περιοχές κοντά στο δασικό αγρόκτημα Τσαογιανγκόου, τα κύρια καθήκοντα της ομάδας είναι να τοποθετούν και να διατηρούν σε καλή κατάσταση κάμερες υπέρυθρης ακτινοβολίας, για να μπορέσουν να βρουν και να καταγράψουν τα ίχνη των άγριων ζώων και ειδικά των απειλούμενων ειδών, καθώς και να καταστρέφουν τις παγίδες που έχουν τοποθετηθεί από λαθροθήρες για να πιάσουν αυτά τα ζώα.

Η ομάδα, που αποτελείται από έξι γυναίκες θηροφύλακες ηλικίας 27 έως 38 ετών, ιδρύθηκε τον Φεβρουάριο του 2019 ειδικά για εργασίες διατήρησης της άγριας ζωής στην περιοχή που είναι μέρος του Εθνικού Πάρκου Τίγρης και Λεοπάρδαλης της Βορειοανατολικής Κίνας στις επαρχίες Τζιλίν και Χεϊλοτζιάνγκ, υπό την επίβλεψη του Δασικού Γραφείου Ντονγκνίνγκ.

Ο Λι Γκανγκ, αναπληρωτής διευθυντής του δασικού αγροκτήματος, δήλωσε ότι, «είκοσι φύλακες στο Τσαογιανγκόου εργάζονται σε 23.000 εκτάρια δάσους. Οι γυναίκες θηροφύλακες έχουν τα πλεονεκτήματά τους για τέτοιου είδους καθήκοντα, είναι καλές στο να κάνουν σχέδια εργασίας και να βρίσκουν πιο λεπτομερείς πληροφορίες.»

Η Σιου, 31 ετών, που γεννήθηκε σε ένα δασικό αγρόκτημα, λέει, «είμαι δασοκόμος τρίτης γενιάς και μεγάλωσα στα δάση. Μετά την αποφοίτησή μου από το γυμνάσιο το 2007, συνέχισα τις σπουδές μου στην Δασική Σχολή του Τσιτσιχάρ και μετά στην δευτεροβάθμια Τεχνική Σχολή του Τσιτσιχάρ στο Χεϊλοτζιάνγκ.»

Αφότου αποφοίτησε το 2010, επέστρεψε στη γενέτειρά της και έγινε δασοκόμος, ακολουθώντας τα βήματα του πατέρα και του παππού της.

«Αρχικά διορίστηκα να περιπολώ σε κοντινά δάση για να σταματήσω τις παράνομες εργασίες ξυλείας και να αποτρέψω τις δασικές πυρκαγιές. Στο τέλος του 2018, όταν άκουσα ότι η ομάδα των θηροφύλακων για την προστασία της άγριας ζωής στρατολογούσε γυναίκες, αποφάσισα να δοκιμάσω. Ο πατέρας μου, με στήριξε πολύ και με προετοίμασε για τα δύσκολα λέγοντας ότι οι δασικοί φύλακες πρέπει να περπατούν βαθιά μέσα σε δύσβατα βουνά. Ωστόσο, σπάνια είχα την ευκαιρία να περπατήσω τόσο μακριά.»

Ως δασοκόμος με πολυετή εμπειρία, έγινε αποδεκτή ως μέλος της ομάδας προστασίας αμέσως μετά την υποβολή της αίτησής της.

Σε αντίθεση με την Σιου, η Γου Τονγκ προσχώρησε στην ομάδα αφότου δοκίμασε διάφορες δουλειές σε πόλεις όπως το Χαρμπίν, την πρωτεύουσα του Χεϊλοτζιάνγκ, και το Πεκίνο. Ως το νεότερο μέλος της ομάδας, η Γου, 27 ετών, γεννήθηκε επίσης σε δασική οικογένεια. Όταν αποφοίτησε από το γυμνάσιο το 2010, επέλεξε να σπουδάσει λογιστική σε ένα τεχνικό λύκειο στο Χαρμπίν.

«Αποφοίτησα από το λύκειο το 2013 και δοκίμασα δουλειές ως πωλήτρια και λογίστρια στο Χαρμπίν και στο Πεκίνο. Μετά όμως από μερικά χρόνια μακριά, αποφάσισα να επιστρέψω στη γενέτειρά μου». Στις αρχές του 2019, η Γου άρχισε να εργάζεται στο Δασικό Γραφείο Ντονγκνίνγκ και μετά έγινε δεκτή στην γυναικεία ομάδα προστασίας.

Σύμφωνα με την Σιου, «συνήθως ξεκινάμε για το δάσος στις 8 το πρωί και επιστρέφουμε περίπου στις 4 το απόγευμα. Στα βορειοανατολικά, κάνει πολύ κρύο το χειμώνα και το χιόνι μπορεί μερικές φορές να φτάσει σε ύψος μέχρι τα γόνατά μας.»

Η Γου λέει ότι, «είναι δύσκολο να περπατάμε γρήγορα στο πυκνό χιόνι. Τα παπούτσια μας υγραίνονται όταν περπατάμε για αρκετές ώρες, αλλά βέβαια το χιόνι μας διευκολύνει να βλέπουμε καθαρά τα ίχνη των άγριων ζώων.»

Το καλοκαίρι αντιθέτως, τα μέλη της ομάδας ξεκινούν συχνά περίπου στις 4 το πρωί και επιστρέφουν πριν από το πιο ζεστό κομμάτι της ημέρας, νωρίς το απόγευμα.

«Είναι δύσκολο να δούμε πολύ μακριά το καλοκαίρι λόγω των πυκνών φύλλων στα δέντρα», λέει η Γου και «συχνά μας τρομάζουν φίδια και άλλα ζωύφια που εμφανίζονται ξαφνικά.»

Σύμφωνα με την Σιου, «κατά τη διάρκεια της εργασίας μας, μελετάμε συνεχώς την άγρια ζωή. Είμαι χαρούμενη όταν μπορώ να εντοπίσω με ακρίβεια τα ίχνη άγριων ζώων. Χρησιμοποιούμε επίσης μεθόδους για να τιμωρήσουμε αυτούς που βρέθηκαν να τοποθετούν παγίδες για να πιάσουν ζώα. Για 30 ημέρες, τους κάνουμε να μας οδηγήσουν σε τοποθεσίες όπου υπάρχουν περισσότερες παγίδες. Λατρεύω το φυσικό περιβάλλον και την άγρια ζωή στα βουνά, και αυτά με ώθησαν να θελήσω αυτήν τη θέση.»

Η Γου προσθέτει ότι «στον ελεύθερο χρόνο μας, επισκεπτόμαστε δασικά αγροκτήματα και χωριά για να προωθήσουμε τη γνώση για τη διατήρηση της άγριας ζωής και επίσης να πούμε στους κατοίκους να πάψουν να κυνηγούν. Η διατήρηση της άγριας ζωής απαιτεί προσπάθειες από όλη την κοινωνία.»

Για περισσότερα άρθρα από την σειρά Γυναίκες της Κίνας πατήστε εδώ: Γυναίκες της Κίνας.