Ελληνίδα ζωγράφος θέτει την εμπειρία της Κίνας σε ένα παγκόσμιο πολιτιστικό πλαίσιο

2021-02-22 09:18:05 Εύα Παπαζή

(φωτογραφία/cguardian.com)

(φωτογραφία/cguardian.com)

Καθώς η Ελλάδα και η Κίνα ετοιμάζονται φέτος να γιορτάσουν το Έτος Πολιτισμού και Τουρισμού με μια σειρά εκδηλώσεων που ξεκινούν αυτή την άνοιξη, η Ελληνίδα ζωγράφος Μαρία Γιαννακάκη, γιορτάζει καθημερινά εδώ και 35 χρόνια την φιλία και τη συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών μέσω της τέχνης στο στούντιο της στην Αθήνα.

Οι πίνακές της είναι οι σκέψεις της για την κινεζική φιλοσοφία, την οποία αγκάλιασε ως νεαρή φοιτήτρια στην Κίνα τη δεκαετία του 1980. Οι τεχνικές της παραδοσιακής κινεζικής ζωγραφικής και της καλλιγραφίας που μελέτησε στην Κινεζική Ακαδημία Τέχνης μπορούν να φανούν στο έργο της, όπως είπε στην συνέντευξη που έδωσε πρόσφατα στο πρακτορείο Xinhua.

Η Γιαννακάκη αποτελεί παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο οι πολιτιστικές ανταλλαγές βοηθούν τους ανθρώπους να καταλάβουν ο ένας τον άλλον, ακόμη και αν μεταξύ τους υπάρχει μεγάλη γεωγραφική απόσταση. Η ίδια, χαιρετίζει θερμά τις προσπάθειες οικοδόμησης περισσότερων γεφυρών και ενίσχυσης της επικοινωνίας μεταξύ Ανατολής και Δύσης.

Μετά την αποφοίτησή της από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας το 1982, η Γιαννακάκη θέλησε να μάθει διαφορετικές καλλιτεχνικές τεχνικές και έτσι κοίταξε προς την Ανατολή. Με υποτροφία από το Ελληνικό Υπουργείο Παιδείας, συμμετείχε σε πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών και πέταξε στην Κίνα ένα χρόνο αργότερα. Αφού μελέτησε την κινεζική γλώσσα για ένα χρόνο στο Πεκίνο, μετακόμισε στο Χανγκτζόου στην ανατολική Κίνα και αργότερα οργάνωσε την πρώτη ατομική της έκθεση στο Πεκίνο.

Πριν από την άφιξή της στην Κίνα, το μόνο που γνώριζε για τη χώρα ήταν αυτά που είχε δει σε ταινίες. «Βασικά, δεν είχα ιδέα. Όλα ήταν καινούργια για μένα. Ως φοιτητές εκεί, μάθαμε να ζούμε με λίγα χρήματα. Μάθαμε να ζούμε μαζί. Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο, και αυτό που μου άρεσε, ήταν ότι παρόλο που οι Κινέζοι ήταν φτωχοί εκείνη την εποχή, είχαν αξιοπρέπεια», όπως θυμάται. Έφυγε από την Κίνα το 1986 με μεταπτυχιακό δίπλωμα. Έκτοτε, την επισκέπτεται συχνά, την τελευταία φορά λίγο πριν από το ξέσπασμα της πανδημίας COVID-19.

Έχει μάθει πολλά για τη χώρα, τους ανθρώπους και την τέχνη τους και οι Κινέζοι καλλιτέχνες έχουν επηρεάσει σημαντικά το έργο της. «Θα έλεγα ότι εξακολουθώ να μαθαίνω. Κρατάω και θέλω να διατηρήσω, πρώτα απ 'όλα τα υλικά, το κινεζικό ρυζόχαρτο και το κινεζικό μεταξωτό ύφασμα. Έχω αλλάξει λίγο το στυλ. Είναι πιο ελεύθερο», όπως εξηγεί. «Χρησιμοποιώ τα (κινέζικα) πινέλα, τα μελάνια, το χώρο. Δεν ζωγραφίζω σε ολόκληρο τον καμβά, χρησιμοποιώ πινελιές. Πάντα γυρίζω πίσω, ρίχνω μια ματιά και μετά προχωράω. Αυτό είναι το μονοπάτι μου", λέει η ίδια.

«Ευχαριστώ πολύ τους Κινέζους δασκάλους μου. Είμαι ευγνώμων σε αυτούς», προσθέτει στα άπταιστα Κινέζικα. Η Γιαννακάκη πιστεύει ακράδαντα ότι ο διάλογος μεταξύ των πολιτισμών της Δύσης και της Ανατολής ωφελεί όλους. «Υπάρχει γόνιμος διάλογος. Αυτοί (οι Κινέζοι) έχουν μια τόσο μεγάλη και πλούσια πολιτιστική κληρονομιά και ιστορία που αν ακολουθήσετε, θα δείτε ότι αυτή η πηγή αναβιώνει συνεχώς και εμπλουτίζεται και υπάρχουν πάντα περισσότερα να απορροφηθούν. Γι 'αυτό έχουν αναπτυχθεί τόσο πολύ. Δεν είναι τυχαίο », λέει.

Κατά τη διάρκεια των ταξιδιών της στην Κίνα, προσπαθεί πάντα να επισκέπτεται όσο το δυνατόν περισσότερα μουσεία και γκαλερί για να δει τα έργα διάσημων σύγχρονων Κινέζων καλλιτεχνών. Υπάρχουν εικονικά σεμινάρια και περιηγήσεις αυτές τις μέρες, αλλά δεν αντικαθιστούν την πραγματική εμπειρία, σχολιάζει. «Γνωρίζοντας ότι τα μουσεία και οι γκαλερί είναι κλειστά, νιώθω άθλια. Νομίζω ότι η τέχνη υπέστη το μεγαλύτερο πλήγμα κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Αλλά η τέχνη δεν πεθαίνει. Η τέχνη είναι ζωή. Είναι ένα μήνυμα ελπίδας ότι ακόμη και σε αυτές τις πολύ δύσκολες στιγμές, βρίσκουμε τρόπους διάδοσης της τέχνης».

Leaderboard

Κοινοποιήστε

Σχετικά νέα