Ο θιβετιανός βουδισμός είναι κλάδος του κινεζικού βουδισμού. Τον 7ο αιώνα μ.Χ. ο βουδισμός ήρθε στο Θιβέτ από την Κίνα και το Νεπάλ. Πρώτα έγινε αποδεκτός από τους ευγενείς και αργότερα τον ασπάστηκε όλη η κοινωνία. Η μεταστροφή του Θιβέτ θεωρείται ότι έγινε σε δύο στάδια, την πρώτη φάση διάδοσης από τον 7ο μέχρι τον 9ο αιώνα και, μετά από ένα διάλειμμα, τη δεύτερη φάση διάδοσης, που κράτησε από το τον 10ο αιώνα μέχρι τα μέσα του 20ού. Στη διάρκεια αυτής της μακρόχρονης δεύτερης φάσης, μια σταθερή μετακίνηση σημαντικών βουδιστών μοναχών και σοφών δρομολογήθηκε, από την Ινδία και το Κασμίρ, φέρνοντας τα ντάρμα (το δρόμο του καθήκοντος και της αρετής). Μια τοπική θρησκεία, η Μπον, επηρέασε την εξέλιξη της συγκεκριμένης μορφής του Βουδισμού Μαχαγιάνα, γνωστού ως θιβετιανού βουδισμού.
Ο θιβετιανκός βουδισμός έχει τις δικές του ξεχωριστές ιδιότητες και πρακτικές. Ένα πολύ γνωστό παράδειγμα είναι η παραδοχή της μετενσάρκωσης του Ζωντανού Βούδα, που είναι ξένη προς τον κινεζικό βουδισμό. Πολλές διαφορετικές σέκτες έχουν σχηματιστεί στη διάρκεια των αιώνων, όλες όμως με τον ίδιο στόχο. Μπορούμε να αναφέρουμε τις σέκτες Nyingma, Sagya, Gagyu και Gelug. Οι τελευταίοι, που συχνά αναφέρονται ως «Κίτρινα Καπέλα», ονομασία που προέρχεται από το κάλυμμα που φοράνε στο κεφάλι τους, ιδρύθηκαν από τον Τζονγκαπά και είναι η σημαντικότερη σέκτα από τότε που πρωτοδημιουργήθηκε, στις αρχές του 15ου αιώνα. Αργότερα η σέκτα κέρδισε την αναγνώριση του Δαλάι Λάμα και του Πάντσεν Ερντένι ως μετενσάρκωση του Ζωντανού Βούδα.
[ 
]
