Ο αρχαίος κινεζικός κήπος, γνωστός επίσης ως παραδοσιακός ή κλασικός κήπος, έχει ιστορία αιώνων, πλούσια σε μοναδικά χαρακτηριστικά. Με ατέλειωτες παραλλαγές στον τύπο και την καλλιτεχνική διαρρύθμιση, το κινεζικό σύστημα κατασκευής κήπων θεωρείται το καλύτερο μεταξύ των τριών πιο γνωστών συστημάτων στον κόσμο. Καθώς η ιστορία του χάνεται πίσω στα 5000 χρόνια, ο κινεζικός κήπος, ένα πολύεδρο λαμπερό διαμάντι της ανατολής, έχει κερίσει την καρδιά και το μυαλό όχι μόνο των Κινέζων αλλά και ανθρώπων απ' όλο τον κόσμο.
Η προέλευση του κινεζικού κήπου μπορεί να ανιχνευτεί στα τέλη της Δυναστείας Σανγκ (1600 – 1028 π.Χ.) και τις αρχές της Δυναστείας των Δυτικών Τζόου (1027 – 771 π.Χ.) Την εποχή εκείνη ο κήπος ονομαζόταν «You» ή «Για την απόλαυσή σας» και είχε την έννοια ενός περιβόλου, αρμονικού και κομψού, όπου εκτρέφονταν ζώα για κυνήγι. Ο πρώιμος κινεζικός κήπος λοιπόν ήταν μάλλον ένα προσεκτικά σχεδιασμένο δάσος ή πάρκο, προορισμένο για το κυνήγι, παρά ένας κήπος με τη σύγχρονη έννοια. Επί Δυναστείας Χαν αυτός ο κήπος-πάρκο ("Yuan") έγινε μια κανονική προέκταση του αυτοκρατορικού ανακτόρου. Εκεί ο αυτοκράτορας μπορούσε να αναπαυτεί σε άνετη και χαλαρή ατμόσφαιρα, ίσως μαζί με τους επισκέπτες του, όπου μπορούσαν να συζητήσουν και να αποφασίσουν πάνω στα κρατικά ζητήματα. Ο αυτοκρατορικός κήπος "Lin Yuan" αρχικά δημιουργήθηκε στη διάρκεια της βασιλείας του Αυτοκράτορα Γου, της Δυναστείας των Δυτικών Χαν, που επέκτεινε την εδαφική περιφέρειά της, σε μια εποχή που το φημισμένο εμπόριο στο Δρόμο του Μεταξιού (βρισκόταν εντός της περιφέρειας των Δυτικών Χαν) βρισκόταν στην ακμή του.
Ο κήπος-πάρκο διέθετε μια λίμνη και διάφορα τεχνητά νησιά, καθένα από τα οποία είχε μικρά ανάκτορα, περίπτερα και διάφορα άλλα καταλύματα. Επίσης ήταν φυτεμένα διάφορα εντυπωσιακά φυτά. Σήμερα αυτός ο τύπος κήπου με τη λίμνη και τα νησιά αναφέρεται ως κήπος σε στυλ Τσιν και Χαν.
Η περίοδος από τη Δυναστεία Γουέι (220 – 265 μ.Χ.) μέχρι της Νότιες και Βόρειες Δυναστείες (420 – 589 μ.Χ.) ήταν εξαιρετικής σημασίας εποχές για την Κίνα. Τα χρόνια αυτά η οικονομία άκμαζε και η κοινωνία ευημερούσε. Στην περίοδο της ευημερίας αυτής, οι άνθρωποι που διοικούσαν επιδίωκαν την αισθητική και τη φυσική ομορφιά σε όλα τα πράγματα. Οι άνθρωποι που ανήκαν στις ανώτερες τάξεις καλλιέργησαν ένα σημαντικό έθιμο: να επισκέπτονται ένα διάσημο μέρος φυσικής καλλονής, ένα ποτάμι ή κάποιο βουνό, απλώς για ευχαρίστηση, κάτι ανάλογο με τη συνηθισμένη σήμερα πρακτική των διακοπών σε εξωτικά μέρη. Επηρεασμένοι από τη νέα αυτή πρακτική, οι αρχιτέκτονες των κήπων-πάρκων οδηγήθηκαν στην επέκταση των κήπων από σχετικά μικρές κατασκευές με κυνηγετικό σκοπό, σε περιοχές συγκρίσιμες με τα σημερινά φυσικά πάρκα, υλοποιώντας την ιδέα «κήπος που περιλαμβάνει φυσικά βουνά και ποτάμια».
[ 
]
