Η κινεζική καλλιγραφία (με πινέλο) είναι μια τέχνη μοναδική στους ασιατικούς πολιτισμούς. Οι δεξιότητες στα Shu (σου=καλλιγραφία), Hua (χουά=ζωγραφική), Qin (τσιν=ένα μουσικό όργανο), και Qi (τσι= επιτραπέζιο παιχνίδι στρατηγικής) είναι οι τέσσερις βασικές δεξιότητες στις οποίες πρέπει να διακρίνεται ένας Κινέζος εγγράμματος άνθρωπος.
Θεωρούμενη ως η πλέον αφηρημένη και ευγενής μορφή τέχνης στην κινεζική κουλτούρα, η καλλιγραφία (Shu Fa) συχνά θεωρείται ότι είναι και η πλέον αποκαλυπτική της προσωπικότητας κάποιου. Στα αυτοκρατορικά χρόνια η καλλιγραφία αποτελούσε σημαντικότατο κριτήριο για την επιλογή των ανθρώπων που θα στελέχωναν την αυτοκρατορική αυλή. Σε αντίθεση με τις τεχνικές άλλων εικαστικών τεχνών, όλες οι γραμμές σε ένα καλλιγραφημένο κείμενο είναι μόνιμες και δεν επιδέχονται διόρθωση• γι' αυτό, απαιτείται προσεκτικός σχεδιασμός και αυτοπεποίθηση κατά την εκτέλεση. Το ίδιο ισχύει και για τις δεξιότητες που απαιτείται να διαθέτουν οι καλλιτέχνες.
Ελέγχοντας τη συγκέντρωση του μελανιού, το πάχος και την απορροφητικότητα του χαρτιού και την ευελιξία του πινέλου, ο καλλιτέχνης είναι ελεύθερος να δημιουργήσει μια ατελείωτη ποικιλία από στυλ και φόρμες. Αντίθετα με τη δυτική καλλιγραφία, σκόρπιες κηλίδες και στεγνές πινελιές θεωρούνται ως φυσική έκφραση αυτοσχεδιασμού μάλλον, παρά ως λάθος. Ενώ η δυτική καλλιγραφία συχνά επιδιώκει την ομοιομορφία, η ομοιογένεια των χαρακτήρων και η εξασφάλιση του ίδιου μεγέθους μεταξύ τους αποτελεί απλά μια δεξιότητα. Για τον καλλιτέχνη, η καλλιγραφία είναι μια διανοητική άσκηση που συντονίζει το πνεύμα και το σώμα ώστε να επιλέξει το καλύτερο στυλ κατά την έκφραση του περιεχομένου του κειμένου. Είναι η πιο χαλαρή και άνετη άσκηση για το πνεύμα και το σώμα και κι όμως απαιτεί υψηλού επιπέδου πειθαρχία.
[ 
]
