Στις περιόδους Σούι και Τανγκ (581 μ.Χ.- 907 μ.Χ.), ο βελονισμός γίνεται αντικείμενο ειδίκευσης και παίρνει θέση βασικού μαθήματος στα ιατρικά εκπαιδευτικά ιδρύματα. Το 16ο αιώνα εισάγεται στην Ευρώπη, ενώ παρατηρείται μια οπισθοχώρησή του επί δυναστείας Τσινγκ, στη διάρκεια της οποίας δεν χαίρει μεγάλης εκτίμησης.
Μετά το 1949 ο βελονισμός γνώρισε τεράστια πρόοδο. Τώρα πια σε όλα τα μεγάλα κινεζικά νοσοκομεία (πάνω από 2000 σε όλη τη χώρα) υπάρχουν τμήματα βελονισμού που εφαρμόζεται και σε διάφορα σημεία μέσα στο ανθρώπινο σώμα. Και πολύτιμες πληροφορίες μπορούν να εξαχθούν από τη σπουδή του βελονισμού, για τη ρύθμιση της λειτουργίας του σώματος, την ανακούφιση από τον πόνο, την υποβοήθηση του ανοσοποιητιού συστήματος καθώς και τη σπουδή των καναλιών του ανθρώπινου σώματος, κ.λπ.
Η πρακτική του βελονισμού και της θερμοθεραπείας με μόξα βασίζεται στη θεωρία των μεσημβρινών. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, το τσι (η ζωτική ενέργεια) και το αίμα κυκλοφορούν στο σώμα μέσα από ένα σύστημα διαύλων ή καναλιών που ονομάζονται μεσημβρινοί και συνδέουν τα εσωτερικά με τα εξωτερικά όργανα ή τους ιστούς. Ενεργοποιώντας ορισμένα σημεία στην επιφάνεια του σώματος, εκεί όπου καταλήγουν οι μεσημβρινοί, με το βελονισμό ή τη θερμοθεραπεία με μόξα, η ροή του αίματος και του τσι μπορεί να ρυθμιστεί και να θεραπευτούν έτσι οι ασθένειες.
Ο βελονισμός συχνά διεξάγεται σε συνδυασμό με τη θερμοθεραπεία με μόξα (η μόξα είναι συνδυασμός 15-20 βοτάνων, με κύριο συστατικό το βότανο αψινθιά (Artemisia vulgaris), το οποίο υπάρχει αυτοφυές και στην Eλλάδα).
[ 
]
