Απογοήτευση με το μισθό και μείωση της αίσθησης ευτυχίας
Ο "Δείκτης της κοινωνικής και οικονομικής ζωής του Πεκίνου 2011" που δημοσιεύτηκε από το Πανεπιστήμιο Οικονομίας και Εμπορίου της Πρωτεύουσας, δείχνει ότι ο δείκτης ευτυχίας των κατοίκων του Πεκίνου ήταν 72.28, και η αίσθηση ευτυχίας μειώθηκε λίγο σε σχέση με το 2010. Η αναφορά σημείωσε ότι ο κύριος λόγος για την μείωση της ευτυχίας αποτελεί η δυσαρέσκεια για το εισόδημα.
Η "6η αναφορά για την ποιότητα ζωής των γυναικών της πόλης στην Κίνα" δείχνει ότι τα 3 πιο αγχώδη ζητήματα για τις γυναίκες στην πόλη το 2010 ήταν η "αύξηση των τιμών των προϊόντων", η "αδυναμία αγοράς σπιτιού" και το "χαμηλό οικογενειακό εισόδημα". Τα ποσοστά των ερωτηθέντων που διάλεξαν τις παραπάνω 3 επιλογές ανήλθαν σε 78.2%, 39.9% και 29.4 αντίστοιχα.
Ο κ. Γουάν Τιενλόνγκ, δήλωσε ότι, από τεχνική άποψη το αίσθημα ευτυχίας μετριέται με χρηματικούς όρους, άρα αν ένα άτομο έχει υψηλότερο διαθέσιμο εισόδημα, θα νιώθει και πιο ευτυχές. Πραγματικά, αν και δεν είναι 100% έτσι, χωρίς αμφιβολία, το επίπεδο του εισοδήματος είναι ένας σημαντικό κριτήριο για τη μέτρηση της ποιότητας ζωής.
Ο κ. Γουάν νομίζει ότι αν θέλουν να γίνουν οι πολίτες πιο ευτυχείς, πρέπει να επιτευχθεί η αύξηση του ΑΕΠ και του διαθέσιμου εισοδήματος. Έτσι είναι σωστή η πολιτική της μεγάλης προσπάθειας στην οικονομική ανάπτυξη. Αλλά παράλληλα, κατά την πορεία της οικονομικής ανάπτυξης, πρέπει να βελτιωθούν μερικές δημόσιες υπηρεσίες όπως η άμυνα, η ασφάλεια, η ιατρική, η εκπαίδευση κλπ., ώστε να δημιουργηθεί ένα σταθερό και ασφαλές περιβάλλον για τους πολίτες. Ταυτόχρονα θα αυξηθεί η αποδοτικότητα της παραγωγής. Η οικονομική ανάπτυξη πρέπει να εστιάσει στην "αποδοτικότητα" και την "δικαιοσύνη". «Αν δούμε την φάση της ανάπτυξης της χώρας μας», λέει ο κ.Γουάν, «μπορούμε να πούμε ότι η δικαιοσύνη υστερεί σε αποδοτικότητα.»
Αίσθημα ανασφάλειας με μηνιαίο μισθό 7500 γιουάν
Ο κ. Γιάο, αποφοίτησε το 2001 από ένα πανεπιστήμιο στο Πεκίνο με μεταπτυχιακό πτυχίο, και κάνει έρευνα καινούριων υλών σε μια επιχείρηση υψηλής τεχνολογίας. Όπως και άλλοι νέοι που προέρχονται από την επαρχία και άλλες πόλεις και το όνειρο τους είναι να ζήσουν στο Πεκίνο, κάθε μέρα ο Γιάο παίρνει το μετρό για την δουλειά και αφού γυρίσει μένει στο σπίτι παίζοντας ηλεκτρονικά παιχνίδια. Μας είπε ότι κάνει έτσι επειδή η ψυχαγωγία έξω είναι πανάκριβη. Είπε αστειευόμενος ότι κρατά πίσω το ΑΕΠ του Πεκίνου γιατί εκτός από τις καθημερινές βασικές δαπάνες, δεν προσφέρει καθόλου σ'αυτό.
Ο τρέχων μεικτός μισθός του Γιάο είναι 7,500 γιουάν, στα οποία συμπεριλαμβάνονται ο βασικός μισθός, επιδόματα και μπόνους. Μετά την αφαίρεση της ασφάλειας (700 γιουάν) και φόρου (227 γιουάν), τελικά στην τσέπη του μένουν 6,500 γιουάν. Μερικοί νομίζουν ότι το επίπεδο του μισθού του είναι πολύ καλό για ένα νέο απόφοιτο, και πραγματικά, κάθε μήνα οι οικονομίες του είναι περίπου το μισό του μισθού του μετά από τις δαπάνες.
Μας παρουσίασε τους μηνιαίους λογαριασμούς του: ενοίκιο 1,500 γιουάν για ένα δωμάτιο σε ένα παλιό διαμέρισμα χτισμένο περίπου την δεκαετία του 1980 ή 1990 όπου διαμένει με δύο φίλους του. Μηνιαίες δαπάνες για τροφή 1,200 γιουάν, και αν έχει κοινωνικές υποχρεώσεις (π.χ. γάμος συναδέλφων και συμφοιτητών), πρέπει να χαλάσει άλλα 500 γιουάν. Οι δαπάνες για μετακίνηση, κινητή τηλεφωνία, ίντερνετ, ηλεκτρικό και νερό υπολογίζονται περίπου στα 600 γιουάν. Είναι καλό παιδί και κάθε μήνα, στέλνει 500 γιουάν στους γονείς του με αποτέλεσμα οι οικονομίες του να είναι περίπου 2,500 γιουάν. "Δεν έχει φίλη, και έτσι όπως λέει ο ίδιος, εξοικονομεί πολλά λεφτά, αλλιώς με 2,500 γιουάν δεν θα μπορούσε να της αγοράσει τσάντα από γνωστή μάρκα, και ούτε κατά διάνοια ένα διαμέρισμα."
Τελειώνει λέγοντας «στη ζωή μου στο Πεκίνο νιώθω ανασφάλεια, ακόμη και αν το αφεντικό μου αυξήσει το μισθό, δεν μπορώ να προλάβω την ταχύτητα του πληθωρισμού».
[ 
]
